Onder mes voor 2de prothese: heupgenoot begrijpt me

Op de parkeerplaats van het bos stapt een oudere man behoedzaam uit zijn auto. Voorzichtig loodst hij zich via de motorkap naar de andere kant van de wagen en haalt een loopkruk van de bijrijdersstoel tevoorschijn. Die steun verschaft hem direct meer zekerheid en opgelucht staat ie rechtop. Een heupgenoot, niet te missen. Het tafereel ontvouwt zich voor me terwijl ik strompelend het bos uit loop. Op 2 krukken heb ik het toch al gauw een kwartier uitgehouden met de nieuwe prothese. De man ziet mij aankomen en roept terwijl ie zijn ene kruk omhoog houdt: “Zullen we een wedstrijdje doen?” Ik lach terug en vraag hem hoe eerlijk die strijd gaat zijn voor ik de uitdaging aanneem. “Ik heb net een nieuwe heup”, leg ik hem uit. “Ik ook.” Hij klinkt haast opgetogen.

Weer een versleten heup

De heupdysplasie die bij mijn rechterheup geconstateerd was – herinnert u het zich nog, we hebben het over maart 2018 – gold klaarblijkelijk ook voor mijn linkerzijde. Ik had oprecht gehoopt langer verschoond te blijven van een tweede prothese, maar dik een jaar geleden begonnen de klachten: pijn bij het wandelen, uitstralingspijn naar mijn been en een steeds beperktere beweging rond het heupgewricht. Ergens hoopte ik nog dat het misschien wat anders was. Spanning rond het op handen zijnde nieuwe huis? Te weinig gesport? Maar het soort pijn was zo akelig herkenbaar dat de in juni gemaakte röntgenfoto’s mijn angst alleen maar bevestigden: weer ‘n versleten heup. Sjezus, Arie…

Mazzel met de wachttijd

De man vraagt hoe lang het geleden is, mijn nieuwe heup. “10 dagen”, antwoord ik hem. “Bij mij is het nu 4 weken terug”. Bijna een jaar heeft ie moeten wachten, vervolgt hij zijn verhaal. Omdat hij hartpatiënt is, moest er een cardioloog bij de operatie aanwezig zijn en daarmee kon ie niet anders dan in het ziekenhuis geholpen worden. Waren de wachttijden daar al bovenmatig, de Corona uitbraak had die alleen nog maar slepender gemaakt. Ik had mazzel, ik wist mijn weg naar de specialist feilloos te vinden: binnen 2 weken zat ik tegenover orthopedisch chirurg Hans Erik Henkus. Hallo, daar zijn we weer.

Niet weer zo lang zo veel pijn

Zodra ik wist dat mijn heup naar God was – excusez le mot maar enige frustratie kan ik toch niet onderdrukken – besloot ik: niet weer zo lang zo veel pijn. De corticosteroïd spuit heb ik wel geprobeerd, maar die had amper effect. De oefentherapie heb ik daarna ook meteen maar van het to-do lijstje geschrapt. We besloten voor de ingreep. Hoe sneller, hoe beter. Weg met die pijnlijke heup, die opnieuw alles wat energie kostte grandioos in de weg zat. En te jong voor een prothese? Dat station was ik 2½ jaar geleden al gepasseerd. Been there, done that, got the T-shirt..

Nog geen 4 weken na mijn gesprek met de orthopeed kon ik al terecht in de kliniek. In mijn eentje, want vriendlief mocht me – met dank aan Covid 19 – slechts bij de deur afleveren en pas de volgende ochtend weer ophalen. Het scheelde wel dat ik bekend was met de plek, de procedure en dat ik wist wat me te wachten stond. Dat klinkt overigens relaxter dan ik op dat moment was. Eerlijk is eerlijk, de spanning gierde door mijn lijf. Voor de ruggenprik, het roesje, de ingreep en alles wat de weken erna me met opnieuw een prothese zouden brengen.

Wat viel dat tegen, zeg

Maar alle verpleegkundigen, anesthesisten, chirurgen en assistenten waren ontzettend lief, aardig en geduldig en hielpen me door een eerste waardeloze en slapeloze nacht vol kramp en pijn. Behoorlijk brak stond ik de volgende ochtend onder begeleiding weer op krukken. De trap op was loodzwaar en boven aan gekomen zakte ik huilerig van emoties en vermoeidheid op een stoel. Wat viel dat weer tegen, zeg…

Band met heupgenoot

Terwijl partner en hond geduldig bij de auto staan te wachten, kletsen mijn heupgenoot en ik nog verder over onze operaties. Het schept toch een band als de ander uit eigen ervaring weet wat je net achter de rug hebt. Als het zachtjes begint te regenen, nemen we afscheid en wensen we elkaar een voorspoedig herstel. Ik draai me nog een keer om en roep naar ‘m: “Als we elkaar nog eens treffen, houden we dat wedstrijdje alsnog, ok?” Maar dan zonder krukken en zonder pijn. Hij steekt zijn duim omhoog en loopt, nog een beetje hinkend, het bos in.

Openingsfoto: Straks kan ik weer zo zitten! Foto: Unsplash

Meer lezen van Wendy

Veel lotgenoten herkenden zich in Wendy’s verhalen over haar nieuwe heupprothese, die ze een paar jaar geleden rond haar 50ste verjaardag kreeg. Hans-Erik Henkus legde daarna uit waarom mensen niet langer onnodig lang pijn hoeven te lijden. Gert Nonnekes wachtte 15 jaar (!) tot zijn pensioen voordat hij een heupoperatie onderging.