In deze tijd dat je afstand moet houden van alle mensen, is er één troost: en dat is de lente. Zo maakten mijn partner en ik al verschillende keren een fietstochtje langs het nabijgelegen Utrechtse riviertje het Gein.
Gezellig praatje langs het Gein
Er zijn deze week veel mensen buiten aan het werk en daardoor sta ik met mijn fiets op veilige afstand noodgedwongen letterlijk stil bij een rijtje knotwilgen en narcissen aan de slootkant. Daarnaast zie ik een vijver met enorme goudvissen. ‘Vast heel kostbaar’, denk ik maar een man even verderop, kennelijk de eigenaar van de vijver en de vissen, helpt me uit de droom. “Ik heb ze gekregen van iemand die zijn eigen vijver heeft gedempt”, vertelt hij. Bang dat de reigers zich tegoed zullen doen aan de vissen, is hij niet. “Want daar zijn ze te groot voor.” En zo hebben we op afstand een gezellig praatje. En als je goed om je heen kijkt, valt er in dit seizoen genoeg te genieten.
Zomaar een rijtje knotwilgen met vrolijk stemmende gele narcissen ertussen of een bonte verzamling crocussen.
Prachtige tulpenboom
Ik stop even later opnieuw, deze keer om een foto te maken van een veldje narcissen aan de waterkant. Al heb ik talloze keren het voorjaar meegemaakt, ieder jaar wordt ik er weer even blij van. Toen het afgelopen weekeinde de zon begon te schijnen, besloten we het fietstochtje langs het Gein nu eens van de andere kant van het riviertje te maken. En zo zag ik een prachtig bloeiende tulpenboom oftewel magnolia.
Als je niet te dicht in de buurt van andere mensen mag komen, is fietsen een goede optie. Over het algemeen lukt het zo prima om afstand te houden. Voor ons is het een goed alternatief om wat lichaamsbeweging te krijgen en ook nog wat te zien. Fietsen is bij ons een beetje uit de hand gelopen hobby. Zo hebben we menig heerlijke fietsvakantie gemaakt, in Zeeland, België maar ook Duitsland en Denemarken.
Meteen weg op doortrappertje
Misschien heeft het iets te maken met de periode waarin ik begon met fietsen. Mijn oudste broer heeft op een zondagmorgen geprobeerd mij te leren fietsen maar op de een of andere manier hoefde dat niet. Ik reed namelijk meteen weg op het rode doortrappertje zonder remmen. Amechtig rende mijn broer achter mij aan, want ik was al op weg naar een straat waar de stadsbus doorheen reed. Van remmen had ik geen benul en dat was ook een luxe die op dit fietsje ontbrak. Ik zag het gevaar niet, maar mijn broer gelukkig wel en kon bijtijds het zadeltje grijpen om mij af te remmen. De trappers bleven draaien tot je stil stond, want dat gebeurt met een zogenaamd doortrappertje.
Dromen van fietsen langs bollenvelden
Het was nogal een overgang van mijn houten stepje naar het fietsje dat nog dateerde van vóór de Tweede Wereldoorlog. Bij ons in de straat waren niet veel mensen, die zich zomaar een nieuwe tweewieler konden permitteren. Laat staan dat je een nieuw kinderfietsje met zijwieltjes in de straat zag. Maar ik was maar wat blij met mijn rode fietsje.
Minstens zo blij ben ik nu nog steeds met mijn fiets. In betere tijden hoop ik er ook weer eens op langs de bollenvelden bij De Zilk te kunnen trappen. Of langs de bloesem in de Betuwe. Voorlopig fietsen we in de buurt van ons huis en zal het wat vaker een fietstochtje langs het Gein zijn. Oók mooi, daarvan mogen mijn foto’s getuigen.
Recente reacties