“Leuk hoor” reageert mijn echtgenoot, “en ook een beetje treurig.” als ik hem de column ‘Stralende Engel’ van Elke Geurts uit de zaterdagbijlage van Trouw laat lezen. In het wekelijkse artikel beschrijft de columniste hoe ze haar leven, na de scheiding, opnieuw vorm moet geven. Een moeizaam en pijnlijk proces. Deze week voelt ze zich alleen in haar logeerhuis op IJburg, zonder haar kinderen en alles wat haar vertrouwd is. ‘Jij lijkt wel een stralende engel!” roept een jongeman vanaf de dijk. Met hoge schrille stem.’, lees ik in haar column.
Gesprek
Wiette van Klingeren geeft ons, meerdanvijftigers, regelmatig tips voor goede films en boeken. Na het lezen van twee columns van welbespraakte schrijfsters heeft ze nog een tip: bindt eens een gesprek aan op straat, het helpt tegen de eenzaamheid!
Zoon van goede vrienden
Ik herken hierin onmiddellijk de zoon van onze goede vrienden. Een twintiger die dolgraag contact met mensen wil maken maar dat vaak wat onhandig aanpakt. Hij kan dat nu eenmaal niet op een andere manier en bereikt daardoor vaak het tegenovergestelde.
Sociaal ongemak met vriendelijke opmerking
Al eerder figureerde hij in een column van Aaf Brandt Corstius in een tijdschrift. Hij had haar aangesproken bij het stoplicht in Amsterdam, waar zij beiden met hun fiets op het groene licht wachtten. Hij deelde haar mee dat ‘zij zó bijzonder was, dat haar kinderen juist háár hadden verkozen om hun moeder te zijn. En dat zij later goed voor haar zouden zorgen.’ Aaf Brandt Corstius beschrijft haar ongemak met de situatie. Ze vlucht, onder het mom een boodschap te moeten doen, een kringloopwinkel in. Waar ze zich, tijdens het afrekenen, realiseert dat de jongeman, die haar had aangesproken, hele vriendelijke dingen had gezegd. Als enige die dag!
Bijrol in columns levert niets op
Zijn ouders zijn vijftigers, net als ik, en wonen al hun hele leven in deze stad. “Half Amsterdam kent onze zoon inmiddels”, zeggen zij, na het lezen van het verhaal over de ‘Stralende Engel’. Daar hebben ze waarschijnlijk gelijk in. Maar behalve een bijrol in columns van mondige stadsbewoners levert het hem weinig op. Want, al spreekt hij bijna iedereen aan (nou ja, vooral leuke dames), hij voelt zich vaak eenzaam en alleen.
Niemand doet moeite contact te leggen
Net als Elke Geurts. Vrijwel nooit stelt iemand een wedervraag en toont belangstelling in hem. Zelden doet iemand moeite echt contact te leggen. Terwijl dat heel goed mogelijk is bij deze ‘sociale autist’, zoals hij zichzelf noemt.
Ze weten niet dat hij werkt bij een bakker die ‘de lekkerste gevulde koeken van Nederland’ maakt.
Een gemiste kans, want nu krijgen ze niks te horen ze over zijn werk als bakker in een bakkerij waar de “lekkerste gevulde koeken van Nederland” worden gemaakt. En niks over zijn, met veel doorzettingsvermogen aangeleerde, vaardigheden in de keuken. Of over zijn belangstelling voor zijn medemens en zijn grote gevoel voor rechtvaardigheid. “Het maakt niet uit wat je afkomst is, schrijft hij op zijn Facebookpagina, “Iedere persoonlijkheid is een kleur op zich en dat samen kleurt de wereld het maakt er een kunstwerk van.”
‘Stralende Engel’ minder eenzaam
Ik bedenk me hoe oneindig jammer ik het vind, dat de mensen die door hem worden aangesproken hun communicatieve vaardigheden niet iets vaker inzetten om de brug te slaan naar een gesprek. Zij zijn daartoe in staat, hij niet. Hij zou zich beslist een stuk minder eenzaam voelen. En ook Elke Geurts voelt zich dan als ‘Stralende Engel’ wellicht minder alleen.
Hoogopgeleid, welvarend en gewend aan één kleur
En daar zijn we dan: in een stad vol mensen, die steeds meer gewend raken aan mensen die vooral op elkaar lijken. Hoogopgeleid, welvarend, knap, modieus gekleed en welbespraakt. Die, om aan te sluiten bij de wijze woorden op de Facebookpagina van de zoon van mijn vrienden, steeds meer gewend raken aan slechts één kleur. Een kleur die zó mooi is dat ze er kleurenblind van worden en het uiteindelijke kunstwerk afwijzen.
En dat is inderdaad, zoals mijn echtgenoot zegt, een beetje treurig.
Recente reacties