Plensbuien, rukwinden, en overstroomde straten. De herfst is er om voorlopig te blijven. Binnen, verscholen in mijn hol vol schermen, valt er gelukkig genoeg te beleven. Ook in de bioscopen barst het van films . Kiezen kan lastig zijn. Een aantal kijktips in de herfst:
The Goldfinch volgt keurig het boek
In de bioscoop zag ik Fête de Famille maar ook The Goldfinch. Donna Tartt liet zich bij het schrijven van Het Puttertje inspireren door het wereldberoemde schilderij van Carel Fabritius uit 1654. Ik ben dol op puttertjes, op het schilderij én op de boeken van Donna Tartt; logisch dat ik zo snel mogelijk verfilming; The Goldfinch wilde zien.
Moeder komt om
De film gaat over de dertienjarige Theodore Decker, die met zijn moeder het New Yorkse Metropolitan Museum of Art bezoekt. Vlak nadat ze het zeventiende -eeuwse schilderijtje van het puttertje hebben bekeken, ontploft er een bom in het museum. De moeder van Theo komt bij de aanslag om het leven. In de verwarring die ontstaat gaat Theo er met het kostbare schilderijtje vandoor.
Puttertje biedt troost
In de jaren die volgen en die Theo afwisselend bij een pleeggezin, -met Nicole Kidman als gefortuneerde pleegmoeder- zijn losgeslagen vader en een bevriende kunsthandelaar doorbrengt, houdt hij het kostbare schilderijtje angstvallig verborgen en ontleent er troost aan.
Dankzij decors een van kijktips in de herfst
Regisseur John Crowley heeft bij de verfilming het boek van Tartt keurig gevolgd. Prettig omdat het de verzuchting bespaart “dat het boek beter is.” Maar ook jammer omdat er geen enkele ruimte voor verrassing is. Wel heb ik erg genoten van de zorgvuldige decors, vooral van het prachtige interieur in het huis van het welvarende New Yorkse pleeggezin. En van de muziek -waaronder “It’s All Over Now, Baby Blue” van Bob Dylan. Dat zijn de welkome toevoegingen aan het (voor lezers van het boek) zeer herkenbare verhaal.
A Confession
Op televisie keek ik naar de bijzonder goede en spannende Britse serie A Confession, geregisseerd door Paul Andrew Williams. Sinds kort te zien op NPO Start Plus is de serie een fijne verrassing.
A Confession lijkt op Fargo
In eerste instantie denk ik een nieuw seizoen van mijn geliefde serie Fargo te zien. Dat komt door de mededeling, waar elk van de zes afleveringen mee begint, dat de gebeurtenissen zich echt hebben afgespeeld. Bovendien wordt de hoofdrol gespeeld door Martin Freeman die in het eerste seizoen van Fargo, als sullige verzekeringsagent Lester Nygaard, opdracht geeft tot een wraakactie en daarmee een reeks onvoorziene gebeurtenissen ontketent.
Serie krijgt mij in haar greep
Nadat ik deze overeenkomsten laat voor wat ze zijn, -waarschijnlijk toevallig- , heeft A Confession mij volledig in haar greep. Martin Freeman dit keer dus in de rol van ‘detective super intendent ‘ Steve Fulcher. De detective gaat op zoek naar een jonge vrouw, die na een avondje stappen niet meer thuiskomt. Tijdens het onderzoek stuit het team op een eerdere verdwijningszaak. In zijn verwoede pogingen om de moordenaar een bekentenis te ontfutselen houdt inspecteur Fulcher zich niet volledig aan de wet en dat heeft consequenties.
Engelse topacteurs
De familieleden van de slachtoffers hebben een belangrijke rol in het verhaal en worden gespeeld door bekende Britse topacteurs. Behalve door Martin Freeman wordt er zeer overtuigend gespeeld door Imelda Staunton, die we kennen van haar hoofdrol in de film Vera, en die net als medespeelster Siobhan Finneran te zien was in in Downton Abbey.
Vanaf 7 jaar levenslang gevolgd in Up
De documentaireserie Up is onlosmakelijk verbonden met mijn leven. En mag daarom niet ontbreken bij kijktips in de herfst. Voor de documentaire Seven Up interviewde de Britse Michael Apted in 1964 een groep zevenjarige Britse kinderen uit verschillende sociale milieus. Dit herhaalde hij elke zeven jaar, waardoor er een zeer langlopende reeks ontstond; 14 Up, 21 Up en zo voort tot de onlangs uitgezonden afleveringen van 63 Up.
Ontroerende levens
Sinds 1978 ben ik een verwoed kijker én liefhebber van de Up-serie. De deelnemers waren toen 21 jaar; ikzelf ietsje jonger. Al die jaren kijk ik gefascineerd en inmiddels ook vaak ontroerd naar de levens van Jackie, Neil, Tony en de anderen.
Niet altijd gelukkig met het resultaat
Refererend aan de bekende uitspraak ‘Geef me een kind en ik toon u de man’, gaat Michael Apted door de jaren heen met de deelnemers in gesprek over wat zij vinden van hun leven, de maatschappij en hun toekomstverwachtingen. Ook hun deelname aan het programma wordt uitgebreid besproken. Niet alle deelnemers waren door de jaren heen gelukkig met het resultaat of met de impact die de serie op hen leven heeft. Een enkeling heeft zich terug getrokken.
Toch zijn ook in 63 Up de meeste ‘Uppers’ weer van de partij. Net als ik zijn ze ouder geworden, hebben verliezen geleden en moesten onder ogen zien dat niet alle dromen kunnen worden verwezenlijkt. Ze bereiken de pensioenleeftijd, sommigen worstelen met gezondheidsproblemen. De politieke invalshoek , dat het programma de eerste jaren kleurde, is naar de achtergrond verschoven. Maar wat rest is niet minder fascinerend; een reeks unieke, vaak herkenbare, portretten van leeftijdsgenoten. Ik kan niet wachten om verder te bladeren in deze kijktips in de herfst.
Recente reacties