Gevoelsleeftijd? 61 is het nieuwe 61

Het is mooi weer en ik zit met mijn vader op een terras. Sinds kort zit hij in een rolstoel en ik ben nieuwsgierig hoe hij dat ervaart. “Gek, hè, in mijn hoofd ben ik nog mobiel en jong” zegt hij. We praten over hoe oud we ons voelen. Ik blijf voor hem altijd de jongste van zijn drie kinderen. Ik moet lachen als mijn vader over mijn geestelijke leeftijd zegt: “Jij? Jij bent altijd 8 jaar gebleven!” Dat gesprek is inmiddels bijna 10 jaar geleden en mijn leeftijd is opgelopen tot 61. Maar als ik het maandblad Zin moet geloven, is dat slechts een papieren feit. Hoe zit het eigenlijk met mijn gevoelsleeftijd?

48? Dat wil ik helemaal niet

50 is het nieuwe 40, 60 het nieuwe 50 maar de lezeressen van Zin die meededen aan een enquete trekken er zelfs nog eens 3 jaar vanaf en voelen zich gemiddeld 13 jaar jonger dan hun werkelijke leeftijd. Dan ben ik nu 48, bedenk ik me.  Ik probeer in mijn herinnering terug te halen hoe ik me toen voelde. En realiseer me meteen dat ik dat helemaal niet wíl.

Overgang en bijna burnout

Op mijn 48^ste was ik in loondienst aan het vechten tegen een burnout met werkweken van 50, 60 uur. Soms kom ik de erfenis tegen van de leeftijdsfase waarin ik toen verkeerde: verstopte tampons in jaszakken en tassen, want je weet maar nooit. Door de overgang was het nooit duidelijk, wanneer ik ze nodig zou kunnen hebben. En dan de angst om tijdens een vergadering een zweetaanval te krijgen; wat me gelukkig altijd bespaard is gebleven. Die gevoelsleeftijd is gelukkig voorbij!

Ben ik nu te oud voor mijn leeftijd?

Plotseling vind ik het ook een onzinnige drang in tijdschriften om ons tien jaar jonger te laten zijn.  Stel je voor dat je dat niet lukt, ben je dan nu té oud voor je 50^ste of 60^ste? Nee, eeuwig jong wil ik niet blijven. Dat is trouwens al te laat voor mij, maken mijn stijve gewrichten elke dag duidelijk. Wél zo lang mogelijk gezond en fit. En daarvoor let ik op mijn eten en probeer ik zoveel mogelijk te bewegen.

Ik twijfel soms over kwieke oogopslag

In een ijdele bui trek ik voor de spiegel wel eens de huid bij mijn ogen strak en denk: zal ik…? Het schijnt maar een klein sneetje te zijn om wat overlappende huid weg te halen voor een kwieke oogopslag. Maar nu zelfs de ambassadrice van de plastische chirurgie  Marijke Helwegen haar borstimplantaten heeft laten verwijderen, verandert dat voor mij de zaak.

Op mijn 88ste met een blik alsof ik 8 ben

Barbara Ehrenreich schreef vorig jaar een interessant boek over die eeuwige strijd met onze sterfelijkheid: ‘Oud genoeg om dood te gaan’ ik wil er ook niet álles aan doen om te blijven leven. En ik wil niet meer de gevoelsleeftijd hebben van mijn 48^ste. Wél bewaar ik graag de blik van nieuwsgierigheid en verbazing waarmee een 8-jarige naar de wereld kijkt. Zeker tot mijn 88^ste.