Ze zien er soms onooglijk uit en een buitenstaander dankt ze zonder na te denken meteen af. Maar voor de bezitter die ze koestert zit er achter die oude sigarendoos, dat lelijke beeld een dierbare herinnering, een mooi verhaal. De doopjurk die Karin de Lange bewaart, heeft echter een bittere geschiedenis.

Oma werd mijn peetmoeder

Toen ik geboren werd meer dan zestig jaar geleden, stond vast dat ik zou worden gedoopt. Als praktiserend rooms-katholieke familie had mijn oma negen kinderen. Mijn moeder was het zesde kind. Het was ook een goed katholieke gewoonte vanwege het onzekere bestaan een peetmoeder en peetvader aan te wijzen. Die bij overlijden van de ouders de verantwoordelijkheid en zorg voor hun petekind zouden krijgen. Mijn moeder vroeg mijn oma om peetmoeder van mij, haar eerste kind, te worden. Dat maakte dat mijn oma voor mijn doopjurk zorgde, ook al was ik al haar zevende of achtste kleinkind.

Gemaakt door een naaister

Mijn moeder heeft weinig gekregen in haar jeugd. Het was daarom heel bijzonder voor haar dat oma mij mijn doopjurk gaf. Lang dacht ik dat oma die zelf gemaakt had, vertrouwd als ik was met een moeder achter de naaimachine die onze kleren naaide. Maar in oma’s tijd, als je genoeg geld had, kon je een naaister inschakelen. Ze waren een gezin uit de middenklasse. Gezien de vele kantjes en lengte van mijn doopjurk denk ik, dat oma een naaister ingeschakeld heeft.

Loyaal gebaar

Mijn moeder had een jongere zus die vlak na mijn geboorte met haar man naar Australië emigreerden. In de jaren vijftig met schaarste, armoede, werkloosheid en woningnood zochten velen hun heil in Amerika, Australië, Canada of Nieuw-Zeeland. Het was voor mijn tante en haar man in Australië vlak na aankomst sappelen om een bestaan op te bouwen. De gouden bergen bleken niet te vinden. Toen tante’s eerste kind, een dochter net als ik, geboren werd, stuurde mijn moeder royaal en loyaal mijn prachtige doopjurk met de vele kantjes op naar Australië.

Te laat terug voor mijn zusjes

Mijn moeder wilde de doopjurk wél terug, maar het pakketje met de jurk bleef maar uit, ondanks herhaalde verzoeken. Uiteindelijk verbrak ze de relatie met haar zus. Toch is op een gegeven moment de doopjurk teruggekomen. Ik schat in, dat de jurk terugkwam toen tante’s laatste kind er in gedoopt was. Te laat voor mijn zusjes om er in gedoopt te worden….

Doopjurk bitter aandenken

Ik kan en wil de doopjurk niet wegdoen omdat mijn moeder zo hard gevochten heeft om de jurk terug te krijgen. Ook al is de jurk een bitter aandenken, rechtstreeks verbonden met de familievete die er door is ontstaan.

Meer lezen over voorwerpen van vroeger

Brigitte Leferink schreef over het communieserviesje van haar tante Ria. Karin de lange schreef al eerder over de uil op haar piano en het margarinekistje dat ze koestert.