‘Elizabeth Taylor, the lost tapes’ docu over voorbij tijdperk

Nostalgische beelden uit de jaren vijftig

Met het overlijden van de Franse acteur Alain Delon (88) vorige week, raken we onder invloed van nostalgische beelden uit de jaren vijftig en zestig. De tijd dat acteurs nog tot filmsterren konden uitgroeien. Zoals Elizabeth Taylor, waarvan bij HBO Max sinds deze maand de documentaire Elizabeth Taylor, the lost tapes is te zien.

De documentaire is gebaseerd op 40 uur tapes van interviews met Elizabeth Taylor in de jaren zestig, die gevonden zijn in de nalatenschap van de Life-journalist Richard Meryman. De tapes vormden de basis voor zijn biografie over haar, die in 1964 verscheen. Het kan dan ook niet anders dat ElizabethTaylor, the lost tapes begint met een bandrecorder. In opvallend mooi uitgesproken Engels, vertelt Elizabeth dat het haar kinderwens was actrice te worden. In de kunsthandel van haar vader in Hollywood sprak ze een filmbaas aan, die meteen onder de indruk was van het mooie gezichtje van de 10-jarige.

Rock Hudson en Montgomery Clift

Ik kan een ‘ahh’ niet onder indrukken als ik daar een van de filmhelden uit mijn jeugd zie verschijnen: de herdershond Lassie.  Elizabeth speelt in de film ‘Lassie, come home’ samen met Roddy McDowall. Hij was net als bekende acteurs als Rock Hudson en Montgomery Clift homoseksueel in een tijdperk waarin daar absoluut niet voor uitgekomen kon worden. Ze behoorden tot Elizabeths trouwe vriendenkring en waren bliksemafleider voor andere mannen toen haar ster als 16-jarige komeetachtig rees.

Geen huisje, boompje, beestje

Nog meer sentimentele ‘ahh’s’ ontsnappen uit mijn keel, als ik Elizabeth in ‘The lost tapes‘ hoor vertellen dat ze het liefst haar carrière al op 18-jarige leeftijd aan de wilgen had gehangen om huisje-boompje-beestje te stichten met Nick Hilton, erfgenaam van het gelijknamige hotelimperium. Van de gedroomde idylle kwam weinig terecht, ook niet na 7 (!) huwelijken. Al kreeg Elizabeth, die altijd een hekel heeft gehad aan de afkorting tot Liz, 4 kinderen, waarvan één geadopteerd.

Cleopatra en Richard Burton

De tapes eindigen op het hoogtepunt van haar roem, als haar rol als Cleopatra in de gelijknamige film met Richard Burton als Marcus Antonius haar definitief tot filmster heeft gemaakt. De paparazzi, die de Hollywoodsterren op dat moment zelfs vermomd tot in hun huizen achtervolgen, hebben net de zoomlens ontdekt. Daarmee fotograferen ze -o, schandalig- een kussende Elizabeth en Richard Burton allebei nog getrouwd met anderen, in Italië. Zelfs de paus spreekt er schande van.

Who’s afraid of Virginia Woolf

Het is de verdienste van documentairemaakster Nanette Burstein, dat Elizabeth Taylor, the lost tapes een mooie mix van filmfragmenten, privé-opnames zijn bij het verhaal van de filmster. Geen complete biografie (de vriendschap met Michael Jackson wordt bijvoorbeeld niet aangestipt). En ook geen onthullingen. Maar wel een beeld uit een verdwenen tijdperk waarin filmbazen de carrières van hun sterren konden dicteren. De frustratie over die minachting van Taylor in de documentaire spreekt boekdelen. Ze moest vooral mooi zijn, haar mond houden en niet denken dat ze ook echt kon acteren. Dat dit bezijden de waarheid was, bleek uit haar rol in ‘Who’s afraid of Virginia Woolf’, waarvoor ze uiteindelijk een Oscar kreeg. Kwam haar Hollywood-droom toch nog uit.

Meer Kijk Eens

Het blijft fascineren om een inkijkje te krijgen in het leven van beroemdheden. Zo maakte de documentaire Tina Turner die verscheen vlak voor haar dood indruk op Stella Ruisch. Of het ‘zelfportret’ van Charles Aznavour met de beelden die hij zelf schoot op tournee in de wereld. ‘The Stones and Brian Jones’ gaf een onthullend kijkje in het leven van de oprichter van een van de beroemdste popgroepen aller tijden. Maar er is ook een mooie documentaire over een van de eerste filmsterren aller tijden: The real Charlie Chaplin.

Openingsfoto: Elizabeth Taylor op het hoogtepunt van haar carrière. Foto: ©Warner Bros