foto: Jean-Claude Mouton/Flickr.com
Eind vorig jaar deed dr. Cees-Rein van den Hoogenband, medisch directeur Team.nl/NOC*NSF in het blad van de grootste ouderenbond KBO-NCOB een oproep: “Lieve mensen, ga zwemmen!” Omdat het een beweging is die met allerhande kwalen of blessures mogelijk blijft. Dat is ook de reden waarom Meerdanvijftiger Kees Rooze wekelijks het zwembad opzoekt maar nog liever ‘s zomers het natuurwater. En hij maakt ook altijd wat mee! Zoals die winterse dag dat hij wedstrijd zwom met fanatieke crawlers. En natuurlijk won Kees….op traagheid!
Waar is munt gebleven?
Deze zwemdag begint alles al bijzonder. Nog voordat ik de crawlers heb ontmoet. Het grote kledinghok is vrij, zodat ik lekker de ruimte heb me om te kleden. En het gebruikelijke gevecht met de kledinghaak te voeren. Kleren eraan hangen lukt nog maar de schoenen… Misschien is mijn maat te groot of de haken te klein; mijn schoenen vallen er steevast vanaf. Met al mijn kleding in de hand begeef ik me naar het kluisje waarin een munt van 20 cent dient te worden ingeworpen. Kleding erin maar waar is nu mijn munt gebleven? Net had ik hem nog….
Zo haal ik 40 baantjes niet
Ik klop op de deur van mijn inmiddels opnieuw bezette kleedhokje. De jongen die open doet, antwoordt chagrijnig dat er niets ligt. Er zit niets anders op dan me bij de kassa te melden voor een nieuw muntje. Opgelaten begeef ik me in mijn Speedo met vol behangen kledinghaak naar de caissière. Natuurlijk staat ze net een lastige, tijd vretende klant te woord. Zo ga ik mijn geplande 40 baantjes zwemmen niet halen! Uiteindelijk krijg ik van de sympathieke medewerkster een muntje.
Crawlers in ‘mijn’ baan
Vlug loop ik door naar het zwembad, waar ik tot mijn grote verbazing in ‘mijn’ baan vijf wild spattende crawlers aantref. Wat doen die hier? Het zwembad heeft juist voor deze krachtpatsers een aparte baan gereserveerd. De badman, die ik om hulp vraag, beaamt schouderophalend dat ik gelijk heb maar maakt geen aanstalten het misverstand recht te zetten. “Ik ga toch in ‘mijn’ baan zwemmen”, kondig ik aan en zak het trapje af in het voor mijn gevoel gekoelde water.
Eén sixpack blijft crawlen
Vier crawlers geven het al snel op als ik breeduit met mijn schoolslag de baan voor ze bezet. Ze zullen me wel te langzaam vinden. Afijn, ze hebben hun eigen zwembaan, waar ze naartoe kunnen. Een jonge macho met sixpack blijft echter in mijn baan zwemmen, wild met platte hand op het water slaand alsof dat zo hoort. Ik neem mijn verlies en kies voor de inmiddels vrij gekomen baan naast ons. De macho zwemt nog twee banen en staat daarna uit te hijgen in het ondiepe gedeelte. Hij kijkt op zijn horloge of hij zijn tijd heeft verbeterd.
Met trage schoolslag houd ik hem bij
Wat hij niet weet, is dat ik naast hem ben gaan zwemmen. En dat ik hem als zestigplusser prima kon bijhouden met mijn trage schoolslag…Ik kan een grijns niet onderdrukken als een andere sixpack aan hem komt vragen hoe het gaat. “Ik ben aan het sprinten,” zegt de laatste der crawlers. Om daarna stoer er nog twee banen aan vast te plakken.
Zonder crawlers is alles zoals het was
Gelukkig verlaat hij daarna het zwembad en kan ik, zonder hinderlijke crawlers, rustig mijn 40 baantjes uit zwemmen. Op de achtergrond hoor ik het vertrouwde geluid van de zwemmende dame die hier ook al sinds jaar en dag zwemt. Bij iedere slag produceert ze het geluid van een motortje. Alles is weer, zoals het was. Als ik het trappetje opklauter, staat de badjuffrouw op me te wachten. “Lekker?”, vraagt ze. Als ik vertel dat ik voor mijn conditie altijd 40 baantjes zwem, complimenteert ze me alsof het een bovenmenselijke prestatie is.
Volgende keer is hopelijk alles weer normaal
Na de douche ontgrendel ik het kluisje. Tegelijkertijd spuugt het muntenbakje twéé muntjes van 20 cent uit. Had ik me alle moeite bij de kassa kunnen besparen! Enigszins onthutst kleed ik me aan, geef de caissière 20 cent terug en bedank haar hartelijk. Volgende keer is hopelijk alles weer normaal.
Kees Rooze schrijft naast het fotograferen. Vorige bijdrages op Meerdanvijftig.nl waren: Rome, daar word je silenzioso van, Gran Canaria in de winter en Parijs voor de brand in de Notre Dame.
Recente reacties