Inmiddels (bijna) een kleuter, komt kleinzoon op onze oppasdag binnen, trekt zijn jas uit en ploft op de bank. “Mag ik kijken?” Inmiddels weet hij dat de televisie niet zo maar voor hem wordt aangezet. En zeker niet ’s ochtends vroeg. Maar als bijna vierjarige is hij inmiddels wel zover dat hij denkt dat hij het in ieder geval kan proberen! Moeiteloos laat hij zich (nog) afleiden en dezelfde middag, op een tijdstip dat diverse zenders al met kindertelevisieprogramma’s komen, is hij aan het buiten spelen. Met rode konen en een bal.
Zo, en nu gaan we lekker buiten spelen!
Het leuke aan een kleinkind is dat je je eigen jeugdherinneringen weer opnieuw beleeft. Dus weet ik weer hoe mijn moeder met mijn jas klaar stond. En tegen mij als schoolkind én huismus zei: “Zó en nu gaan we lekker buiten spelen!” De stoep in onze tuinstad scheidde de weg met parkeervakken en een strook groen met bomen van de volgende flat.
Kloink van het straatnaambordje
Met de buurkinderen speelde ik ‘stoeprandje’; raakte de bal de hoek van de stoep en sprong hij terug dan had je een punt. Of bordje tik. Met een tennisbal moest je het straatnaambordje raken en met die lekkere ‘kloink’ kon je dan winnen of verliezen. Totdat op een gegeven moment de buurman die boven het bordje woonde zich over de galerij boog en dreigde zijn hond op ons af te sturen.
De honden mochten wel op het gras
Overigens mochten we ook niet op het grasveld tussen de bomen tikkertje met verlos spelen, want dan kwam er een buurvrouw naar buiten die ons wegstuurde. We zouden het gras maar pletten! Met lede ogen keken we toe hoe de honden wél over het gras mochten dartelen en ja, daar ook hun behoefte mochten doen.
Niet meer spelen na half zeven ’s avonds
Bijna 50 jaar later bekruipt me eenzelfde gevoel van onrechtvaardigheid als ik lees dat kinderen niet langer ’s avonds na 18.30 u en in de weekenden mogen buiten spelen op een Nijmeegs schoolplein, omdat ze daar geluidsoverlast veroorzaken. Dat is de beslissing van de rechter vorige week. Zijn hulp is ingeroepen, want praten tussen buurtbewoners, ouders en school lukte kennelijk niet meer.
Boze buren bedreigen buiten spelen
Jantje Beton maakt zich door de uitspraak van de rechter ernstig zorgen over het lot van andere stadskinderen. Die zullen nu mogelijkerwijs net zulke, véél bozere dan ik ooit in mijn jeugd, buren treffen. Immers, alle grote steden worden volgebouwd met nóg meer appartementen, waarin (oudere) een- of twee persoonshuishoudens hun rust op prijs stellen. “En dat terwijl nut en noodzaak van buiten spelen door kinderen door iedereen wordt bepleit,” aldus Jantje Beton.
Wereld waar kinderstem is verstomd
Ja, natuurlijk maken kinderen soms ongelooflijk veel herrie. Ik verbaas me elke keer over het volume dat tijdens het speelkwartier opstijgt van het nabijgelegen schoolplein. Dat de rechter met een tijdklok komt, kan ik misschien nog billijken. Buiten spelen is voor jonge kinderen en niet voor hangjongeren na 19.00 u. Maar ik wil niet weten hoe een wereld klinkt waar de kinderstem is verstomd en waar achter de geraniums de stilte wordt gekoesterd.
Als bal maar niet door raam gaat
De doeltjes van het Nijmeegse speelveld moeten door eigenaar, basisschool De Buut, worden verwijderd en zo zijn er nog wat aanpassingen die nu via de rechter zijn afgedwongen. Gelukkig hoeft dat de pret niet te drukken, weet ik uit mijn jeugd. Een doel is snel gemaakt door twee jassen op de grond te leggen. En dat zijn ook de kinderen van tegenwoordig nog niet verleerd. In ieder geval zie ik mijn kleinzoon samen met twee buurmeisjes hetzelfde doen met takken. Nu maar hopen dat de bal bij het buiten spelen niet door een keukenraam gaat….en dat ik niet net zo’n zure buur word als die in Nijmegen.
Niet alleen voor kinderen is het goed om buiten te spelen. Volwassenen zouden het plezier uit hun jeugd meer moeten waarderen. Of ze straks nu schaatsen, fietsen, voetballen of skeeleren. Fanatiek hoeft het niet te zijn bewijst de nieuwe trend slowsports. Als het maar leuk is!
Recente reacties