In de agenda van Brigitte Leferink staat op 29 oktober een interview met Bart Chabot in Theater De Kroon. Ze zal dan met hem in gesprek gaan over de boeken die hij schreef, in het bijzonder de autobiografische romans. Het in mei verschenen Hartritme en Mijn vaders hand dat anderhalf jaar geleden het licht zag. Brigitte las direct na het uitkomen zijn nieuwste boek.
Zweden is al een aantal jaren de vaste vakantiestek van de familie Chabot. Een huis aan een meer met dichtbij een dierenkerkhof. Daar speelt een deel van de autobiografische roman Hartritme van Bart Chabot zich af. Omringd door vrouw Yolande, hun vier zonen en hond Bril, dwalen de gedachten van Bart regelmatig af naar zijn verleden
Wilde uitspattingen maar ook gevoelige verhalen over verval
Door de ogen van Bart leren we in Hartritme de mannen van de Golden Earring, Herman Brood en Jules Deelder kennen en later Ronald Giphart en Martin Bril. Vrienden die collega’s worden. Samen toeren door het land, van theater naar theater, in grote steden en kleine plaatsen in de provincie. Smakelijke details over wilde uitspattingen, maar ook gevoelige verhalen over ziekte, verval, moeilijke beslissingen en afscheid nemen.
De liefde voor zijn gezin en voor zijn vrienden spat af en toe van de bladzijden. De donkere kanten van het leven, van zijn leven, lopen daar doorheen. Met heel weinig woorden kan hij heel veel zeggen. De opmaak van het boek geeft daar een extra dimensie aan. Hoofdstuk 9 bijvoorbeeld, begint met één zin ‘Bijna een jaar lang kwam ik niet meer op straat’. Dan volgt anderhalve lege bladzijde en eindigt het hoofdstuk met twee zinnen ‘Maar mijn levenslust bleek uiteindelijk groter dan mijn doodsverlangen. Al zouden de krachten van gene zijde met niet-aflatende ijver aan me blijven trekken’.
Verschrikkelijke jeugd werkt hele leven door
‘Bart Chabot neemt de lezer verder mee in zijn veelbewogen bestaan, ver weg van zijn verschrikkelijke jeugd, het volle swingende leven in.’, staat op de achterkant van dit boek. Toch komt die jeugd nog regelmatig om de hoek kijken. Zijn vader en moeder komen op gezette tijden voorbij. Helemaal los van hen komt hij niet, ondanks dat hij zo’n vijfentwintig jaar geen contact met hen heeft. Dat is misschien wel het meest verdrietige. Dat een verschrikkelijke jeugd je hele leven doorwerkt.
Meer boeken
Mijn vaders hand stond in de top 5 van boeken die Brigitte Leferink vorig jaar las. Eerder schreef ze over haar interviews met Sonja Barend en Simone van der Vlugt. Ook schreef ze een boek over de eerste jaren na haar scheiding: Mevrouw De Wit. Ons redactielid Marlies Mielekamp is bezig aan haar tweede boek en doet daarover verslag op onze site. Op zoek naar meer tips voor boeken? Kijk dan hier.
Openingsfoto: ©Anton Corbijn
Recente reacties