Dankzij nieuwe heup is 50 het nieuwe 40!

Vrij snel in het begin van onze relatie waren mijn vriend en ik het al roerend eens: ik ben zonder twijfel de vent in onze relatie. Ziek is echt heel zielig ziek, pijn is niet fijn en inderdaad, na seks val ik het liefst als een blok in slaap. Maar na tien jaar pijn vind ik het echt tijd voor een nieuwe heup.

Wendy Voois is een van de ongeveer 25.000 Nederlanders die dit jaar een nieuwe heup hebben gekregen.  Ze behoorde daarvoor tot de patiënten die het advies krijgen zo lang mogelijk een operatie uit te stellen. Wat dit betekende voor haar leven de afgelopen jaren, deelde ze eerder met de lezers van Meerdanvijftig.nl. Nu is het eindelijk zover!

Geen narcose? Dan maar roes zonder je

Een week voor mijn heupoperatie had ik een afspraak bij de anesthesist, die ik direct heldhaftig te kennen gaf: “Doe mij maar helemaal onder narcose, ik wil er niks van meekrijgen”. Maar na aardig wat goede argumenten vóór een ruggenprik (geen heftige opiaten in je lijf, zelf blijven ademen tijdens de operatie, een betere controle op pijnstilling na de ingreep) ging ik toch overstag. Uiteraard wel met een verdoving die je in lichte slaap brengt, een zogeheten roesje. Wat mij betreft mocht het een ROES zijn.

Zoveel mogelijk zelfstandig blijven

In diezelfde week bereidde ik me voor op het revalidatieproces thuis: bed voor beneden (want doodenge trap naar de slaapkamer), wc-verhoger, douchestoel, grijpstok, sok-aantrek-hulpmiddel. Wellicht wat over voorbereid, maar that’s me…
Ik had gelezen dat je in de eerste 6 weken van je herstel niet verder dan 90 graden voorover mag buigen en dat leek me behoorlijk beperkend. Ook had ik gelezen dat het fijn is om tijdens je herstel zoveel mogelijk zelfstandig te blijven. En dat bleek inderdaad een juiste constatering: hoe minder het invalide-bejaarde-vrouw-ik-kan-niks-zelf-gevoel, hoe beter het is voor je eigenwaarde.

Te veel Grey’s anatomy

Op de bewuste dag was ik als laatste patiënt aan de beurt. Mijn orthopeed had die dag al 3 van dezelfde ingrepen uitgevoerd en was dus ‘lekker ingewerkt’. Als redelijk onervaren ziekenhuisganger stikte ik ondertussen van de zenuwen en de gedachten dat er van alles zou kunnen misgaan. Ik hoor mezelf nog tegen de assistente in de voorbereidingskamer zeggen:  “Ik heb ook gewoon te veel Grey’s Anatomy gekeken”. Maar de ruggenprik stelde gelukkig niet al te veel voor en het roesje bleek inderdaad stevig, want 5 kwartier later was de kilte van de O.K. ingeruild voor de verkoeverruimte en bleek de operatie al voorbij.

Ruggenprik geeft al snel gevoel terug 

Groot voordeel van de ruggenprik: bij is ook meteen helemaal bij. Al pratend en vragen stellend, keek ik voorzichtig onder de deken, maar zag en voelde (!) niet veel meer dan een elastisch geval van steunkousenmateriaal om mijn bovenbeen en taille. Wel kreeg ik het onbehoorlijk koud en begon ik te shaken van de ontlading van alle stress en de adrenaline die daarbij vrijkwam. Eenmaal terug op de kamer werd ik wat rustiger en kwam – ook fijn – na een uurtje of wat later het gevoel in mijn onderlijf weer terug. Ondertussen was het al avond en waar je doorgaans zo’n 3 uur na de ingreep al moet proberen te gaan staan, was er voor mij pas de volgende ochtend fysiotherapie beschikbaar. Met een slapeloze nacht verplicht op mijn rug liggen en plassen op een bedpo als gevolg. Heel ongemakkelijk en best pijnlijk.

Vertrouwen in lichaam kwijt

Pagina’s vol kan ik schrijven met grappige, minder grappige of zelfs ongemakkelijke momenten in de dagen en weken erna. Over de fysiotherapeute in de kliniek die me verzekerde dat mijn prothese heus alles wel aankon. De orthopeed had op de operatietafel immers al een mobiliteitstest uitgevoerd. Over de dozen pijnstilling en anti-trombose injecties die op het bedtafeltje stille getuigen waren van nog meer slapeloze nachten. Over het oneindige verdriet dat me overviel, over opnieuw leren lopen en over vertrouwen krijgen. Want daar ontbrak het aan. Ik had dan wel geen pijn meer (hoera!), maar ik was ook al het vertrouwen in mijn lichaam kwijt.

Ik was jonkie met nieuwe heup

Gelukkig was daar mijn eigen-wijze fysio Jeroen. Waar ik in het begin alleen maar angstig en veel te voorzichtig was, liet hij me zien en voelen hoeveel spierkracht ik nog had en wat mijn nieuwe prothese weer aan bewegingsvrijheid mogelijk maakte. Als ik maar vertrouwen had, lef toonde en durfde te bewegen. Hij beweerde ook dat alle bestaande protocollen over het herstel na een heupoperatie geschreven waren voor 70-plussers en dat ik me daar als ‘jonkie’ niet zoveel van moest aantrekken. En hij had gelijk. Na 2 weken had ik de trap naar boven overwonnen, kon de douchestoel samen met de wc-verhoger de deur uit, reed ik na een maand weer auto en nam ik als laatste na 5 weken definitief afscheid van mijn krukken.

‘Voorste benadering hielp ook mee bij herstel

Fysiotherapie is een absolute must om goed te herstellen. Dat ik geopereerd ben middels de voorste benadering helpt ook zeker mee. Bij deze ingreep wordt er tussen de spieren door naar de heup geopereerd. Het herstel is minder pijnlijk en de kans op het uit de kom schieten van de kunstheup is aanzienlijk minder dan bij de haast ‘ouderwetse’ benadering via de zijkant, waarbij een deel van de spier die het been zijwaarts beweegt wél losgemaakt moet worden.

Met nieuwe heup een stuk lichter

Bijna 8 maanden verder kan ik nu alles weer wat ik voor de operatie al lang niet meer kon. Zonder pijn! Wandelen met de hond, sporten, yoga en fietsen. Hele gewone, dagelijkse dingen, die voor mij niet zo heel gewoon en al helemaal niet meer dagelijks waren. Een stuk ‘lichter’ en opgeruimder ben ik met mijn nieuwe heup in juni 50 geworden. Wat ik altijd een dooddoener vond, is voor mij dan toch waarheid geworden: 50 is het nieuwe 40.

Naar aanleiding van de vele reacties had Stella Ruisch een interview met de chirurg die Wendy Voois heeft geopereerd en die verteld over de nieuwste opvattingen op het gebied van heupoperaties: Kunstheup zo vaker zo goed als eigen. Wendy Voois heeft inmiddels ook een tweede heupoperatie ondergaan. Zelfstandig ondernemer Gert Nonnekes wachtte 15 jaar (!) voordat hij een heupoperatie onderging.

.