Fase ‘een van het eten met puberpeuter’: als lievelingsbeer nu ook eet? Uit filmpje Facebook.

Via de familie-app krijg ik een video doorgestuurd die me een smakelijke lach ontlokt. Ik zie hoe een moeder een kindje probeert eten te geven door tegelijkertijd de beer een hapje te geven. Een herkenbaar voorbeeld voor veel (groot)-ouders die een peuter proberen te laten eten. Op de video weigert het kindje, waarna moeder beer een klap op zijn hoofd geeft. Daarna gaat het mondje verrassend genoeg wél open. Dat is misschien niet zo herkenbaar maar wel heel goed invoelbaar voor wie, zoals wij, een ‘puberpeuter’ te maken heeft.

Sentimental journey naar eigen jeugd

De vaste oppasdag is bij ons thuis uitgegroeid tot een familiedag, waarop oom en tante het ook leuk vinden om even met hun neef te spelen. Boekjes worden voorgelezen, duplo huizen verrijzen, speelgoedautootjes worden in file op de rand van de bank geparkeerd. Iedereen geniet een dag lang van een sentimental journey. Mijn kinderen naar hun eigen jeugd (‘o, kijk, dat is mijn duplo dierentuin!’ of zoals ik naar de momenten dat zij de leeftijd van mijn kleinzoon hadden.

Stella Ruisch schrijft regelmatig hoe het voor een vrouw met een druk bestaan is om oma te worden. Nu het kleinkind groter wordt, breekt het onvermijdelijk moment van opvoeden aan.

Bijna volmaakt geluk

En natuurlijk is het ook gezellig als iedereen ’s avonds een hapje mee-eet. Bij al dit bijna volmaakte geluk is er maar één kleine stoorzender. En dat is het onderwerp van deze dag zelf; mijn kleinzoon, de puberpeuter. Ondanks dat het menu op zijn wensen wordt afgestemd met zijn ouders. ‘Hou de zalm maar apart, dat eet hij toch niet, alleen pasta. Misschien lust hij deze keer wel sperziebonen?”

Meer kan je niet verwachten van puberpeuter

Fase 2 ‘eten met puberpeuter’: pure wanhoop leidt tot agressieve neigingen.

Zes paar volwassen ogen kijken vervolgens gespannen toe of de kleine een hap naar zijn mond wil brengen. Als bereider van het eten, moet ik lijdzaam toezien hoe ingrediënten uit elkaar gepulkt worden en alleen pastaschelpjes in zijn mondje verdwijnen. “Lippen op elkaar, hè!” rolt er ruim een kwart eeuw na uitbundige oefening nog vloeiend uit mijn mond. Met twee vingertjes knijpt hij trots zijn lippen op elkaar om vervolgens verder met mond open te kauwen. Meer kan je ook niet verwachten van een tweejarige puberpeuter.

Gaat ozo belangrijke groente naar binnen?

Is het zijn dag niet, dan beweegt het eten zich alleen maar van links naar rechts op het bord. Dan valt het eten gemakkelijk van een opzettelijk onhandig gehanteerde vork. En in het ergste geval lijkt het of er een hap wordt genomen maar wordt deze even snel weer met de tong naar buiten geduwd. Voorwaar geen sinecure voor de ouders aan weerszijde om te controleren of er genoeg van de ozo belangrijke groente het kinderlijfje ingaat. Je ziet ze zenuwachtig worden, terwijl er een onbenoemde jury van familieleden toekijkt.
“Gewoon eten, Thijs”, zegt vader streng maar zijn zoon heeft net besloten om te kijken wie er aan tafel de sterkste is. Dus, nee, hij neemt geen hap van die volle lepel voor zijn neus. Totdat hij tot zijn eigen verbazing met stoel en al verhuist naar de gang, waar hij het vanzelfsprekend op een brullen zet.

Lamme knop schuurdeur herinnering aan eigen puberpeuter

Fase 3: soms zijn rigoureuze opvoedingsmaatregelen effectief.

Totnutoe heeft iedereen aan tafel toegekeken zonder iets te zeggen. Het is immers aan de ouders hun kind op te voeden. Ook al voel je aan de blikken dat er wordt gepopeld het dwarse varkentje op de gang te wassen. “Zal ik kijken of hij wil eten?”, vraagt zijn oom uiteindelijk. Dilemma voor de ouders. Zelf oplossen of de toegestoken hand aanvaarden? Maar dan mag oom het uiteindelijk proberen.
Met de deal ‘Jij een hap, ik een hap’, raakt het bord eindelijk leeg en zwelt de borst van mijn zoon rechtevenredig van trots. Dat is hem maar mooi gelukt. Als het gezinnetje uitgeput het grootouderlijk pand heeft verlaten, komen de opvoedtheorieën los. “Als ik later kinderen heb….” Mijn zoon heeft al eens aangekondigd dat hij het later strenger en dus beter wil doen dan wij. Jaja, denk ik ouder en wijzer, terwijl ik naar de schuur loop om lege flessen weg te zetten. De lamme knop herinnert nog aan het aantal keren dat hij als puberpeuter aan de gesloten deur hing. Laatste redmiddel van wanhopige ouders om hem zijn bord te laten leeg eten…..