Van fietsstad naar fietsstad: op twee wielen door Kopenhagen

Kleurige huizen tekenen Denemarken én de hoofdstad.

Driemaal is scheepsrecht; twee keer zijn we op de fiets op weg gegaan naar Kopenhagen. Maar door onder andere slecht weer en tijdgebrek strandden we in Hamburg. Nu zijn we met de auto en steken we eindelijk de grens over. Voor zonzekerheid ga je niet naar Denemarken. Ook nu is het goed dat we onze regenpakken hebben meegenomen. Geen wonder dat we hier omgeven worden door groen! We kiezen voor de tolbrug (à raison van 34 €) om zo naar een van de vele Deense eilanden over te steken: Seeland. Dat is ook het eiland waarop beoogde fietsstad Kopenhagen ligt.

Amsterdammer thuis in fietsstad

Ingang van pretpark Tivoli dat dit jaar 175 jaar bestaat.

Altijd leuk om door een vreemde stad te fietsen. Dat geeft meteen iets vertrouwds. Kopenhagen heeft nog iets extra’s: In de gemoedelijke sfeer voel je je als Amsterdammer meteen thuis. En inderdaad is Kopenhagen net als Amsterdam een fietsstad. Op weg naar het centrum passeren we een terrein vol lampjes en lichtjes. Het lijkt wel een kermis. Maar Tivoli is veel meer dan dat. Het pretpark bergt ook een stuk historie: het opende de poorten 175 jaar geleden op 15 augustus 1843. Een feit dat dit jaar tot en met september wordt herdacht. Daarnaast biedt het ook een podium aan allerlei voorstellingen. Ongetwijfeld hoort daar ook ‘De nachtegaal’ bij, het sprookje waartoe Tivoli de wereldberoemde sprookjesschrijver Hans Christiaan Andersen inspireerde.
Maar ons hoofd staat nu naar een sightseeing op de fiets, dus zeggen we tegen elkaar als we langs Tivoli rijden: “Er moet altijd een reden zijn om terug te komen!” En zo laten we de gekleurde lampjes links liggen om te genieten van de vrolijk gekleurde gevels van Kopenhagen zelf.

Christiana trekpleister tegen wil en dank

Revolutionaire muurschilderingen tekenen de cultuur van Christiana.

Soms zorgt een praktische boodschap voor het bezichtigen van delen van de stad. Zo wandelen we, nu op zoek naar een nieuw matrasje voor in de tent (de oude blijkt lek), door Kopenhaagse straten die toeristen normaal gesproken overslaan. ‘Vrijstad’ Christiana heeft zich tegen wil en dank tot een toeristische trekpleister ontwikkeld. In 1970 kraakte een groep hippies de verlaten militaire kazerne in Christianshavn. Er verrezen allerlei bouwsels die allesbehalve aan de woningbouwvoorschriften voldeden, wiet en hasj werden tot begin deze eeuw vrijelijk verkocht in Pusher Street. Na jarenlang juridisch getouwtrek is er een soort gedoogconstructie (hoe Amsterdams!) ontstaan. Maar nog steeds is er een grote mate van zelfbestuur in Christiana.

Flowerpower

Zo’n bloemige scootmobiel en dan een gezicht dat op onweer staat.

Wij waanden ons weer terug in de flowerpowertijd. Er is een levendige handel in van alles en nog wat, met name muziek en kunst. Zelfs opa rijdt in een scootmobiel die met bloemetjes is versierd. Jammer, dat zijn gezicht erboven op onweer staat. Bij het verlaten van de enclave word je gewezen op het feit dat je de EU weer binnengaat…

Zo mooi is zeemeermin!

Natuurlijk bezochten wij ook de kleine zeemeermin in Kopenhagen. Iedereen zegt altijd, dat het maar een klein beeldje is. Dat vond ik meevallen. Eerlijk gezegd vond ik haar mooi! Dat konden we niet langer van het weer zeggen.

Bezoekers vinden de zeemeermin maar klein.

Tegen de tijd dat we terug waren uit fietsstad Kopenhagen regende het bij onze tent pijpenstelen. Tot grote vreugde van de aanwezige slakken. Die vonden het tijd om in onze tent een eigen vrijstad op te richten. Het duurde even voordat we ze van dat plan hadden af gebracht. De volgende dag bleek dat er toch een slak in was geslaagd om mijn schoen tot zijn huis te verklaren.

Jaloers

Met een jaloerse blik keek ik naar onze Braziliaanse buren die in een daktent bovenop hun landrover sliepen.