Mijn bewondering voor Escher leefde helemaal op bij het bekijken van de persvoorstelling van Het oneindige zoeken. Deze documentaire over de bekende grafisch kunstenaar M.C. Escher is vanaf morgen, 12 april in verschillende bioscopen te bewonderen.

Filmtips

Als filmliefhebber deelt Wiette van Klingeren graag haar passie op Meerdanvijftig.nl. Zo tipte zij ons al voor de Oscaruitreikingen over Frances McDormand, genoot ze van Churchill en zijn haar beste 5 films van 2017 nog steeds de moeite van het zien waard.

Een trappenhuis dat onmogelijk is

Een trap zonder einde. En mensen in een oneindige beweging. Gaan ze omhoog? Of juist omlaag? Zo probeerde ik als tienjarige Klimmen en Dalen, de tekening die Escher in 1960 maakte, te doorgronden. Het trappenhuis zou in werkelijkheid onmogelijk kunnen bestaan maar werd door Escher zo wél getekend. Hij schepte een fantastisch spel van perspectief en gezichtsbedrog waarvan ik werkelijk niets begreep!

Streven naar verwondering

De documentaire Het oneindige zoeken van Robin Lutz, die  het leven en het werk van de bekende graficus tot leven brengt, herinnert me aan die boeiende tekening. Uit de mooie teksten in zijn dagboeken, aantekeningen en honderden brieven die in de film worden gebruikt, ontstaat het beeld van een hardwerkend, getalenteerd mens. Toch zag Escher zichzelf nadrukkelijk niet als een kunstenaar maar als een wiskundige. “Ik streef misschien uitsluitend verwondering na”, schreef hij ter verklaring.

Een kwetsbaar kind

Maurits Cornelis Escher (1898-1972) werd in Leeuwarden geboren in een welgestelde familie. ‘Mauk’ was een kwetsbaar kind met een zwakke gezondheid. Het enige lichtpuntje op school was voor hem de tekenles. Geen wonder dat hij zijn studie Bouwkunde in Haarlem al snel verliet om graficus te worden.

Met komst van Mussolini weg uit Italië

Escher brengt daarna lange tijd in Italië door en haalt daar veel inspiratie uit de natuur. “Ik wil mijn vreugde halen uit de allerkleinste kleinigheidjes in de natuur. Uit een plantje van twee centimeter, uit een stukje rots.” beschrijft hij beeldend. Met zijn vrouw Jetta, en hun twee zoontjes, vestigt hij zich vervolgens in Rome. Maar tijdens de opkomst van Mussolini verlaat het gezin Italië weer. “Als elfjarige vond ik de zwarte baretjes leuker dan mijn vader aanstond,” vertelt zijn inmiddels bejaarde zoon over deze beslissing.

Fascinerende film

In de film vullen interviews met familieleden het verslag van de tekenaar aan en plaatsen het in context. Daarnaast maakt de documentaire gebruik van 3D animaties. Daarin veranderen kleurrijke filmbeelden in zwart-witbeelden om vervolgens soepel over te vloeien in tekeningen van de hand van Escher. Juist deze animaties maken de documentaire Het oneindige zoeken fascinerend om naar te kijken. Zijn werk komt erin op magische wijze tot leven.

Lutz en De Jong doen recht aan Escher

Had Escher toch ongelijk, toen hij in 1969  een Amerikaanse verzamelaar van zijn werk schreef.  “Ik vrees dat er maar één persoon in de wereld is die een goede film zou kunnen maken over mijn prenten; ikzelf,” beweerde hij.  Dat heeft hij dus verkeerd gezien. Robin Lutz en Marijnke de Jong hebben met Het oneindige zoeken een boeiende documentaire gemaakt. Een die het werk van Escher recht doet.  Een film  die de beschouwer laat ‘wandelen in raadselen’ mét Escher.

Vanaf morgen in de bioscoop

Het oneindige zoeken is vanaf 12 april te zien in verschillende bioscopen. Regie: Robin Lutz. Scenario: Marijnke de Jong en Robin Lutz