Meestal belandt mijn huis-aan-huiskrant nog voordat hij mijn brievenbus heeft bereikt bij het oud papier op de kinderboerderij. Maar deze keer is hij wel op de mat gevallen en lees ik een bericht óver de kinderboerderij. Boer Koen (68) is overleden. Niet dat ik hem persoonlijk heb gekend maar hij hoorde in mijn geheugen wel in het beeld van het hoekje in ons stadspark. Een onzichtbare schaar heeft hem er nu uitgeknipt. En ik denk meteen aan al die andere ‘plaatjes’ in mijn hoofd, waarin steeds meer mensen een witte plek worden. De eerste druppels vallen van een depressieve bui.
Het moet nog Blue Monday worden!
‘Here comes the rain again, falling on my head like a memory”, zong Annie Lennox al. Drie kolommetjes over het leven van boer Koen, die voluit Dharawatsch Koendan heette, zijn voor mij voldoende. En dat is niet alleen, omdat we bij de nieuwsjaarsbijeenkomst van de tennisclub met zijn allen ‘Langs het tuinpad van mijn vader’ hebben gezongen. Het grijze weer van de afgelopen dagen werkt ook niet mee, het huis evenmin. De woonkamer voelt kaal aan met de lege plek die wekenlang met een glinsterende kerstboom was gevuld. En dan moet het nog Blue Monday worden!
Het sfeerverwoestende geluid van stofzuiger
Ik red het niet met mijn depressieve bui tot 15 januari. Bij mij breekt deze onvermijdelijk aan na de drukte van de feestdagen. Daarom probeer ik de illusie van kersttijd nog wat langer in stand te houden met een steeds meer naalden verliezende kerstboom. Ik luister verbijsterd naar onze huisvriendin annex schoonmaakster. “Bij mij gaat hij, hop, op Nieuwjaarsdag de deur uit. Lekker opgeruimd!”, meldt ze kordaat. Mijn partner denkt er net zo over, evenals mijn moeder vroeger. Het Nieuwsjaarsconcert stond in mijn ouderlijk huis dan wel aan op de zwart/wit televisie maar het werd overstemd door het sfeerverwoestende geluid van de stofzuiger. Het kokostapijt bood moedig weerstand en weken daarna vond ik nog wel een dennennaald als verstekeling van de feestdagen.
Grijs van buiten en van binnen
Dit jaar weet ik het onvermijdelijke nog net twee dagen te rekken. Dan sjouwt manlief enthousiast met de dozen met kerstballen, kerstmobiel en stenen kerstmannetjes naar zolder. Ik stof de herders, de drie koningen, het kribje. Maria en Jozef en wikkel ze liefdevol maar weemoedig in doeken en kranten uit de jaren ’70 en ’80. Een nieuwsjaar verder zal ik de berichten met de nodige nostalgie weer lezen. Nu voel ik me grijs van buiten én van binnen.
Kinderboerderij haalbaar voornemen!
Waarom ga ik niet vaker naar kinderboerderij? Zoveel stralende herinneringen!
Gelukkig ben ik een optimist. Wetenschappers constateren dan wel dat pessimisten een realistischer wereldbeeld hebben: ik koester altijd de troostende overtuiging dat mijn depressieve bui weer zal overtrekken. Ik denk aan boer Koen en de kinderboerderij. Ik ga meteen mijn jaarlijkse donatie overmaken. En komende oppasdag neem ik mijn kleinzoon weer eens mee naar de geitjes, de kippen en de konijnen. Kijk: dat is ook nog een haalbaar voornemen voor 2018! Als het tenminste niet regent.
Recente reacties