Limburg blijft ons trekken. Opnieuw, omdat juist deze maand de ENCI een deel van de mergelgroeve in de St. Pietersberg heeft opengesteld voor het publiek. Als voorproefje op de algehele sluiting volgend jaar. Nu is er alvast 32 hectare opengesteld en kunnen bezoekers 210 treden afdwalen naar de bodem, een tocht naar het binnenste en warmste punt van Nederland.
Uitzicht bij het Centraal Station
Aanleg ondergrondse fietsenstalling bij CS Maastricht.
Bij de aankomst in het Centraal Station krijgen we al meteen ons eerste uitzicht aangeboden. Er wordt een ondergrondse fietsenstalling aangelegd en om alles te bekijken, staat er een tijdelijke uitzichttoren tegenover het station. Een goed idee om de tijdelijke overlast wat te verzachten. Reizen maakt hongerig maar daarvoor kun je in Maastricht goed terecht. Meteen in de Wijckerbrugstraat stuit je al op café Zondag en restaurant ’t Wijcker Cabinet. Voor ons is het fourageren voor de stevige NS-wandeling die we tegemoet gaan. Dwars door Maastricht leidt de route naar het Jekerpark. Het is een stadspark aan het riviertje de Jeker.
Ik ben geen klimmer maar St. Pietersberg is moeite waard
Vanaf het Jekerpark gaat het omhoog richting St. Pietersberg. Normaal gesproken houd ik niet erg van klimmen maar het is de moeite waard. Behalve een prachtig uitzicht op het fort St. Pieter
Prachtig uitzicht op het 18de eeuwse vestingwerk Fort St. Pieter.
worden we getrakteerd op een panorama van Maastricht. We moeten verder naar de mergelgroeve van de ENCI. De ENCI heeft tot groot verdriet van de bevolking een aardig gat in het Limburgs landschap gegraven. Nodig om de cementfabriek te laten draaien. Maar nu blijkt het gelukkig toch ook wat op te leveren voor de natuur.
Bijzondere planten en de grootste uil ter wereld
Er is een uitkijkpunt over de groeve compleet met verrekijker. U kunt hem gebruiken voor het spotten van de wandelaars van het Pieterpad die hier een trefpunt hebben. Maar de bedoeling is natuurlijk de zeldzame flora en fauna. Door de samenstelling van grond en temperatuur komen hier uitzonderlijke planten en bloemen voor. Bijzondere vogels nestelen hier ook, onder andere de grootste uilensoort ter wereld, de oehoe.
Zorg voor stevige schoenen op de St. Pietersberg
Zorg voor een paar stevige schoenen als je deze wandeling wil maken. En ga niet zoals wij op gewone schoenen. Het pad met steentjes teistert onze gevoelige stadsvoetjes.
Maar met geschikt schoeisel is het een goed pad dat langs de groeve leidt door een lommerrijke omgeving met zo nu en dan een panorama. Na een aantal kilometer voert de route naar het Belgische Kanne en het Albertkanaal.
Geen wijn in Neercanne wel koffiebroodje in Kanne
Kanne is een dorpje net over de grens in België en bij de plaatselijke Patisserie doen we ons tegoed aan een heerlijke vers koffiebroodje. De route wijst ons langs een barokke kapel van Het Heilig Graf naar kasteel Neercanne. We glippen door de op een kier staande rode deur van de binnenplaats naar de poort aan de andere kant.
De kasteelheer wilde in Nederland blijven en zo werden de mergelstenen muren de landsgrens. We zien tot onze verrassing echte Nederlandse wijngaarden tegen de hellingen. Behalve bij het kasteel is er echter geen gelegenheid om een glas wijn tot ons te nemen. Onze spieren geven aan dat we al een behoorlijk aantal kilometers hebben gelopen, maar we moeten nog 4 à 5 kilometer.
We hebben het geflikt tot aan Maastricht!
De Jeker is een kronkelend riviertje dat opnieuw ingericht is om wateroverlastproblemen het hoofd te kunnen bieden. Ons pad gaat langs dit riviertje terug naar Maastricht. In het Jekerpark staat een politiewagen en ik zeg bij wijze van grap: “Dat is vast voor ‘Flikken Maastricht’”
Ongewild zijn we getuigen van de opnamen van serie 12 van Flikken Maastricht.
Maar het is nog waar ook, er zijn opnamen voor deze populaire televisieserie! Wij spelen er geen rol in maar er komt dus nog een vervolg, kunnen we nu onthullen.
Het lekkerste zuurvlees bij Lure
Een biertje en een warme maaltijd bij stadscafé ‘Lure’.laten wij ons na deze lange wandeling goed smaken. Mijn vrouw eet er volgens eigen zeggen een van de lekkerste zuurvleesgerechten in Limburg. Ik houd het bij Luikse ballen, voordat u er wat van denkt: dat zijn gehaktballen. Volgens de stappenteller hebben we er 18 kilometer op zitten en dat voelen we, nu we eenmaal kunnen zitten. Het is nog een paar kilometer terug naar het station. Als we eenmaal in de trein zitten, vallen de eerste regendruppels op de ruit. Zo hoort het aan het einde van een prachtige dag.
Recente reacties