Elke week geven we op Meerdanvijftig.nl een tip om naar te kijken. The Old Oak Is de laatste film van Ken Loach. En opnieuw slaagt de Britse regisseur (87) erin om een hevig actueel thema als de komst van immigranten een hoopvolle draai te geven. Sinds vorige week te zien in de bioscoop.
Typisch Ken Loach
In de films van Ken Loach lijkt de situatie van de hoofdrolspelers vaak hopeloos. Gaandeweg blijken ze dan toch over een onvermoede kracht te beschikken om hun problemen te boven te komen. Sociale problemen, zoals werkloosheid, armoede en onderbetaling. Typisch Ken Loach, want de al 87-jarige regisseur van veel films met sociaal drama, is niet pessimistisch. Zijn films kennen meestal een hoopvolle afloop.
Gouden Palm
Ook al eindigde zijn laatste twee, Sorry, we missed you (over het leven van een freelance pakketbezorger) en I, Daniel Blake (een hartpatiënt krijgt onterecht een sollicitatieplicht opgelegd) met meer gemengde gevoelens. Met die laatste film won Ken Loach in 2016 een Gouden Palm op het festival van Cannes. Net zoals in 2006 voor The Wind that shakes the barley. Hij behoort tot de regisseurs die de meeste bijdragen heeft geleverd aan het internationale filmfestival in Zuid-Frankijk. Maar liefst 15 films gingen er in première. De meeste films die prijzen wonnen, maakte Ken Loach samen met scriptschrijver Paul Laverty.
In ‘The Old Oak’ bereikt woede hoogtepunt
Ook voor The Old Oak tekenden zij beiden. De film speelt in een Engels stadje waar veel oud-mijnwerkers wonen. De buurt waarin de pub ‘The Old Oak’ staat, is door de sluiting van de plaatselijke mijn afgegleden tot een achterstandswijk met veel arme gezinnen. Vanwege de goedkope huisvesting wordt de buurt tot overmaat van ramp aangewezen als plek voor Syrische asielzoekers. De buurtbewoners zien het met lede ogen aan en als de Syriërs ook nog in de pub opduiken, zijn de rapen gaar. De woede over de mijnsluiting eerder en de woede over de komst van de migranten nu bereiken een kookpunt.
De vinger op de zere plek
Al wie zich verbaast over de winst van de PVV, zou deze film moeten gaan zien. The Old Oak legt de vinger op de zere plek hoe vreemdelingenhaat ontstaat. Want het is te gemakkelijk deze mensen die vreemdelingen haten en dat ook laten weten, te veroordelen. Tegen de achtergrond van de armoede en de problemen die daaruit voortkomen voor zowel vluchtelingen als buurtbewoners is de vijandschap begrijpelijk. Opnieuw lijkt het verhaal van The Old Oak hopeloos. Hoe kun je vreemdelingenhaters anders naar vluchtelingen laten kijken? Toch bereiken bewoners onverwachts onderlinge solidariteit. Zo biedt Ken Loach in de film tocht een uitweg uit de problemen.
Steeds grimmiger
Films met een sociaal thema zijn vaak zó grimmig, dat ik ze liever niet zie. Ondanks dat de onderwerpen me meestal aanspreken. Dat is de reden dat ik veel films van Ken Loach wèl heb gezien. Door de manier waarop hij de kracht, de vindingrijkheid van zijn belaagde personages laat zien en de hoop die ze ondanks alles blijven koesteren. Dat maakt dat ik toch optimistisch de bioscoop verlaat.
Ook al blijkt de prijs die Ricky Turner in Sorry we missed you en Daniel Blake in I, Daniel Blake betalen voor alle aardse strubbelingen hoog. Ook The Old Oak eindigt toch enigszins verdrietig ondanks het hoopvolle einde. Zouden twee uitzichtloze oorlogen vlakbij ook Ken Loach pessimistischer hebben gemaakt?
Gelukkig kennen zijn films nog altijd lichtpuntjes én hebben ze allemaal een spannend verhaal met onverwachte wendingen.
Kijk Eens meer film
Nog niet zo lang geleden zag Karin de Lang nog zo’n mooie film van Engelse bodem: The unlikely pligrimage of Harold Fry. Ze leefde ook mee met de 10-jarige Cait in The Quiet Girl. En ze zag de bijzondere haat-liefde verhouding tussen twee vrienden in The banshees of Inisherin. En natuurlijk zag ze voor meerdanvijftig ook de voorlaatste film van Ken Loach: Sorry, we missed you. Nog meer lezen? Klik dan hier.
Recente reacties