In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Of onze nieuwsgierigheid wekken. Zoals dat van Roelof die niet over zijn verdriet heen komt. Hij verloor zijn vrouw vier jaar geleden en voelt nog elke dag de grote leegte.

Hartinfarct bij het tanden poetsen

“Kijk, dit was het laatste borduurwerk waaraan ze begon”, vertelt Roelof. Hij wijst naar de muur waar een onafgemaakt schilderij in fijne kruissteek hangt. “Ik heb het laten inlijsten, ondanks dat het niet af is. Een herinnering aan hoe onverwacht Ineke uit mijn leven werd weggerukt. Ze leek kerngezond. Mankeerde nooit iets en toen opeens…”. Zijn stem breekt van verdriet en er rolt een traan over zijn wang. Hij haalt diep adem en vervolgt: “Een hartinfarct tijdens het tandenpoetsen, net voor we naar bed zouden gaan. Om elf uur ’s avonds. Ze viel zomaar neer. Een buurman heeft nog geprobeerd haar te reanimeren terwijl de ambulance onderweg was maar ze is niet meer bijgekomen. Eenentachtig jaar was ze.”

Ophouden met treuren

“Iedereen in mijn omgeving vindt dat ik mijn leven weer moet oppakken. Mijn kinderen, die zeggen dat ze hun moeder best missen, lijken hun gewone leventje te leiden. Ze bellen wat vaker en ze zorgen ervoor dat er elke week wel één van hen op zondag op bezoek komt, maar ze vinden dat ik moet ophouden met treuren. Mijn vrienden hebben geen zin meer om naar de verhalen over Ineke te luisteren. ‘Die kennen we allemaal al’, roepen ze. ‘Maak nieuwe herinneringen. Ga wat doen, eropuit, met een groepsreis mee of ga desnoods vissen’. Allemaal zogenaamd goede raad, maar ik kan er niets mee.”

mijn geheim

Gemis

“Mijn leven zonder Ineke voelt als één grote leegte. Ik mis de gezelligheid. Haar warmte. De gesprekken. En niet te vergeten, haar kookkunsten. Ik kook iedere avond mijn eigen prakje maar ik beleef er geen plezier aan. Alleen eten is saai. Ik hoor het tikken van de klok. De minuten gaan traag voorbij. Ik kan me er niet toe zetten wat te gaan doen. Zo’n groepsreis, ik moet er niet aan denken. Niemand om dan ’s avonds in bed de dag mee door te nemen.”

‘Laat me mijn verdriet’

“Een oud-collega die ik in de supermarkt tegen het lijf liep vroeg of ik depressief was. Ze vond me er slecht uitzien. Somber en wat onverzorgd. ‘Zo ken ik je niet’, zei ze. Ze nodigde me uit voor een kop koffie maar ik heb nog niet gebeld voor een afspraak. Ik zie er vreselijk tegenop. Haar kennende gaat ze me net zolang uithoren tot ik mijn hele ziel en zaligheid op tafel heb gelegd. Ik moet er niet aan denken. Tegen de huisarts heb ik er zelfs niets over gezegd, die maakte ook al toespelingen. Ik begrijp niet waarom iedereen zo zit te wroeten. Laat me gewoon met mijn verdriet.”

Meer lezen

Het is niet alleen moeilijk om na jaren samen te zijn geweest een partner te verliezen, zoals Roelof. Ida kampt ook met verdriet omdat haar man het verpleeghuis in moet en zij niet mee mag. Gelukkig is er ook hoop. Walter is op bejaarde leeftijd toch weer verliefd geraakt. En Paula leerde zelfs op een nabestaandenbijeenkomst een lieve vriend kennen. Brigitte Leferink hoorde nog veel meer geheimen. Lees ze hier.

Openingsfoto: Pixabay