Gemiddeld duurt het 7 jaar voordat iemand zijn slechthorendheid erkent en er iets aan doet. Stella Ruisch deed er 5 jaar over voordat ze over de drempel van een audicien stapte. Ontkenning van het probleem maar ook wantrouwen of er onafhankelijk en betrouwbaar advies bij gehoorverlies mogelijk is, weerhield haar eerder.
Klaar om me als klant te vangen
Aarzelend stap ik bij Het Hoorhuis in Diemen naar binnen. Misschien is mijn gehoor dan wel niet meer opperbest, ik ben ervan overtuigd dat ik nog genoeg waarneem. Maar zal ik in deze winkel, mij aangeraden via mond-tot-mond-reclame, ook die bevestiging krijgen? Gevoed door de vele televisiereclames, de prominente aanwezigheid van gehoorwinkels in stadscentra, heb ik het angstige vermoeden dat de winkeliers in de deuropening klaar staan. Klaar om me als klant te vangen en me pas los te laten als ik iets zal hebben aangeschaft.
Als ze maar geld aan je verdienen…
‘U zit op de grens van wel/geen gehoorapparaat’ had het meisje me op de VijftigPlusBeurs gezegd. Dat was na een rammelende test met een half open deur waardoor de geluiden van de stand van de brillenketen annex gehoorapparatenverkopers binnendrong. En ja, hoor: het advies was tóch een blue tooth-koptelefoon voor de televisie te kopen. Ik verfrommelde het papiertje en gooide het onmiddellijk in de eerste prullenbak die ik tegenkwam. Met de conclusie: ‘Zie je wel, als ze maar geld aan je verdienen.’
Er zijn genoeg websites voor onafhankelijk en betrouwbaar advies
Genoeg websites die onafhankelijk of betrouwbaar advies kunnen geven bij gehoorverlies of voorlichting over gehoorapparaten. Zoals hoorzaken.nl, stichtinghoormij.nl en hoorwijzer.nl. Maar dat ontdek ik pas een jaar later, als ik wil erkennen dat ik slechthorend ben. De afspraak met het Hoorhuis maak ik, als ik nog in de ontkennende fase verkeer. Ik ga zo’n test doen om van het gezeur van mijn omgeving af te zijn.
Gezakt voor de piepjestest
En nu zit ik dus hier bij de uiterst voorkomende en vriendelijke Nadine Jacobs die allesbehalve uitstraalt dat ze achter haar rug het rekje met gehoorapparaten al klaar heeft staan. Zoals verwacht gaan we eerst een gehoortest doen. Wel een tikkeltje uitgebreider dan op de stand van die brillenketen op de beurs! Nadine heeft me al gewaarschuwd dat mijn concentratie op de proef zal worden gesteld door een reeks piepjes en uitgesproken woorden die ik moet na zeggen.
‘Pfffff’, met een tevreden zucht over alles wat ik heb gehoord -best veel, vind ik zelf- kom ik een flinke tijd later terug uit het geluiddichte kamertje. Ik ga weer aan het bureau zitten, waar Nadine de resultaten op een scherm zal projecteren. Hier wreekt zich de verveling op de middelbare school bij de lessen natuurkunde. Poppetjes getekend in mijn agenda, terwijl iemand me de werking van geluidsgolven en megaherz wilde uitleggen. Ik snap niet veel van de grafiekjes van mijn rechteroor en linkeroor. Maar de boodschap is duidelijk: mijn oren hebben bij Nadine een onvoldoende gehaald voor het proefwerk.
Natuurlijk krijg je niet zomaar gehoorapparaten aangesmeerd!
Ik krijg even de tijd het nieuws van mijn ouderdoms-gerelateerde gehoorverlies te verwerken. Dat het toch ècht verstandig is gehoorapparaten aan te schaffen. “Want eerst moet je langs de huisarts voor een verwijzing naar een KNO-arts,” legt Nadine Jacobs uit. Ik voel me blond en dom. Natuurlijk kan je niet zo maar een stel gehoorapparaten kopen, gedeeltelijk vergoed door de verzekering! Daar zijn regels voor.
Volgende keer: Gehoorapparaten: je weet niet wat je mist!
Meer lezen
Stella Ruisch schreef eerder over haar slechthorendheid: Praat jij zo onduidelijk of hoor ik zo slecht? Op Meerdanvijftig.nl schrijven we regelmatig over gezondheidsonderwerpen. Geïnteresseerd? Klik dan hier.
Openingsfoto: ©Jaap de Groot
Recente reacties