Goed onderzoek ontbreekt, dus het blijft bij meningen die er op internet te vinden zijn: kinderen zouden meer schreeuwen dan vroeger. Stella Ruisch vraagt zich af waarom we eigenlijk schreeuwen. Aanleiding: de schuine, guitig stoute blik van een 2-jarige die daarna een heel harde gil laat horen…
Lachen om schreeuwen
Ik heb wel eens het advies opgevolgd om bij grote frustratie en/of boosheid een tunnel op te zoeken en héél hard te schreeuwen. Dat zou opluchten. Maar mijn keihard ‘Arghhhhhhhhh’ leidde tot een pijnlijke keel en maakte alleen mijn alter ego, een nuchtere ik, wakker. Wat stond ik hier nou een beetje belachelijk te doen? Maar misschien was het wel de bedoeling van de anonieme adviseur dat ik mijn boze en gefrustreerde zelf erdoor zou relativeren.
Tik de vraag ‘Waarom schreeuwen we?’ in en je krijgt als eerste antwoord van allerhande opvoedsites die ervan uitgaan dat ouders tegen kinderen schreeuwen. We doen het dan uit boos- en machteloosheid tegenover kinderen die niet luisteren, die lopen te klieren terwijl wij, de ouders een gebroken nachtrust hebben gehad. Hmmmm, heel begrijpelijk, vind ik. En gelukkig zien de opvoedadviseurs het ook wel door de vingers. Als het tenminste bij een zeldzame keer blijft en het geen gewoonte wordt.
Van wie heeft kind het geleerd?
En die ene keer moet dan wel worden gevolgd door een excuus en een uitleg, zodat kindlief snapt dat schreeuwen niet normaal is. Maar wat als het om het kind zelf gaat, dat schreeuwt? De opvoedkundige sites zijn genadeloos. Van wie heeft het dat geleerd? Precies. Geen goed voorbeeld gekregen van de ouders….Die verklaring vind ik wel gemakkelijk. Zelf had ik een vader en moeder die zelden of nooit hun stem verhieven. En toch heb ik me ontwikkeld tot een uitstekende schreeuwer.
Foto: Dimitriy Zub/Pexels.com
Angst aanjagen
Het is de natuur, domoor, zeg ik tegen mezelf. Dieren schreeuwen ook, nou ja, grommen en brullen. Bedoeld om anderen angst aan te jagen. De vervolmaking van mijn schreeuwkunst vond uiteindelijk plaats, toen ik zelf moeder was geworden. En soms was het erg handig om iemand ver weg in de kantoortuin nog te kunnen bereiken. “Door mijn kinderen geleerd,” zei ik altijd ter verklaring als ik verbaasd werd aangekeken. Want vaak schreeuwde ik niet zozeer uit boosheid. Wat dacht je van “Kijk uit!” en “Pas op!” of “Komen jullie nu, het eten staat koud te worden.” Dat was geen roepen meer.
Mijn oudste kleinzoon kan in alle toonaarden een aardig volume ontwikkelen. Vooral als hem iets niet zint of er iets niet lukt. “En heeft het geholpen?”, vraagt zijn moeder dan als hij weer een keer aan het schreeuwen is. En daarmee scoort ze een tien met griffel volgens de opvoeddeskundigen. Geef je kinderen een lesje in effectiviteit.
Ik maak met dochter en kleinzoon op de fiets een wandeling door het park. Hij rijdt een eind voor ons uit. Een eind verderop staat hij te schreeuwen. O, ja, aandacht vragen kan ook nog. “Harder!”, moedig ik hem aan. “Als je dan thuis maar stil bent….”
Meer lezen over grootouders en kleinkinderen
Op Meerdanvijftig.nl schrijven we regelmatig over de relatie tussen (groot)ouders en (klein)kinderen. Zo schreef Stella Ruisch eerder over angst in het donker. Verbazen over onze kleinkinderen blijven we ook. Zo schreef Marlies Mielekamp over de kleinkinderen en hun tablets. En wat dacht je van eten met een peuterpuber aan tafel? En natuurlijk willen we onze kleinkinderen verwennen. Maar doe het dan met aandacht, adviseert kindervoedingscoach Tamara Harberts.
Openingsfoto: Jordan Rowland/Unsplash
Recente reacties