‘Heerlijk thuis op de bank films kijken en boeken lezen!’, dacht ik optimistisch toen de maatregelen om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan werden aangekondigd. Maar al snel blijkt mijn onrust groot en mijn concentratievermogen klein. Ik kan het coronavirus maar moeilijk uit mijn gedachten bannen. Daarom leg ik mezelf na een week extra ‘corona-maatregelen’ op:  Dagelijks een uur flink bewegen in de buitenlucht en slechts twee keer per dag het nieuws volgen. Eindelijk kom ik tot rust. En met deze films en series lukt het de rare, stille wereld om me heen even helemaal te vergeten. Twee series en een documentaire als televisietip.

Televisietip 1: Oogappels mag niemand missen

Het tweede seizoen van de Nederlandse dramaserie Oogappels -‘over ouderstress en puberleed’ -is verreweg de beste serie die momenteel op televisie te zien is. In vier verschillende gezinnen met opgroeiende kinderen wordt flink geworsteld met de opvoeding. Ouders en kinderen botsen regelmatig met elkaar én met zichzelf.

Succesvolle advocate Merel (Malou Gorter) heeft last van de overgang  én van haar eigen verbeten karakter. Elk gevoel wijst ze af. Het is schrijnend om te zien hoeveel pijn ze zichzelf en haar omgeving bezorgt. Haar goedwillende echtgenoot Erik (Ramsey Nasr) opent en sluit de lades van het luxe keukeneiland als het hem teveel wordt. Niet één of twee maar honderd keer. Dochter Lieke is met een zware depressie teruggekeerd uit Parijs. Grauw en grijs trekt ze zich terug . Haar verdriet kruipt onder de slaapkamerdeur door. Chris, de excentrieke zoon van Erik, met prachtig opgemaakte ogen en zijn passie voor mode, benoemt haarscherp alle gevoelens waar zijn familieleden de ogen voor sluiten.

Alleenstaande moeder doet wanhopig haar best

Ook in de andere gezinnen loopt niet alles op rolletjes. Carola (Eva van der Gugt) is vreemdgegaan. Zij is als een blok gevallen voor een verpleger in het zieke huis waar haar moeder (Loes Luca) is opgenomen na een ongelukkige val. Ze weet niet hoe ze haar liefdevolle echtgenoot Marcel ooit weer onder ogen kan komen. En alleenstaande moeder Fabie doet wanhopig haar best. Zelfs het huiswerk van haar norse puberzoon Mees rekent ze tot haar takenpakket. Om vervolgens door haar kinderen te worden afgesnauwd en afgewezen.

Grootouders geven commentaar

Het verhaal bestrijkt drie generaties want grootouders leveren in kleine interviewtjes alwetend commentaar. Tussen de regels door is hun eigen worsteling met het leven te herkennen. Alle afleveringen, met titels als ‘Prinsjes en Prinsesjes’ en ‘Seksuele opvoeding voor beginners’ stellen telkens een opvoedkundige kwestie aan de orde. Met een cast van superacteurs én het knappe scenario van Roos Ouwehand en Lex Passchier wordt dat nergens oubollig. Oogappels is boeiende, fascinerende top televisie die niemand mag missen.

Trailer van het eerste seizoen van Oogappels, dat er inmiddels twee kent. Te zien op donderdag via NPO1. Kijken kan ook via NPO Plus.

Televisietip 2: School Life liefdevol portret

Ook de documentaire School Life (2016) -te zien op Cinetree (kijken-on-demand)- kluistert me moeiteloos aan de buis. Er is gefilmd op Headfort School, dat gelegen is op een pittoresk landgoed in Ierland. Het is een kostschool voor kinderen tussen de 7 en 12 jaar.

Het docentenechtpaar John en Amanda Leyden woont met hun honden in een klein huisje op het terrein van de school. Ze geven er al 46 jaar les. Ook de huidige rector van de school was ooit een van hun leerlingen. John verzorgt de lessen Latijn en wiskunde, Amanda neemt de Engelse literatuurlessen van The Famous Five, hier bekend als De Vijf van Enid Blighton tot aan Shakespeare- voor haar rekening. Ze behandelen de leerlingen alsof het hun eigen kinderen zijn en willen overduidelijk het beste uit de kinderen omhoog halen.

Vreselijke heimwee

De documentaire van regisseur Neasa Ní Chianáin laat ons anderhalf uur meeleven met het wel en wee van de leerlingen van Headfort en het excentrieke, maar o zo sympathieke en betrokken echtpaar. We zien de vreselijke heimwee die sommige kinderen hebben, het bouwen van en verdedigen van de forten op het terrein, de lessen, de sportfestivals, de repetities van de school-rockband, de prijsuitreikingen en het drukke gedoe op de slaapzalen. Afgewisseld door de liefdevolle gesprekken die John en Amanda voeren over ‘hun’ kinderen.

Als de leerlingen aan het eind van het jaar afscheid van elkaar en de school nemen, enkelen voorgoed, is hun verdriet hartverscheurend. Zelf houd ik het dan ook niet droog! Een dergelijke school en deze leerkrachten zou je iedereen toewensen. Kijken dus naar deze mooie documentaire!

Televisietip 3: Lost Girls helaas gebaseerd op waargebeurde feiten

In de Netflix-original film Lost Girls  (2020) gaat Mari Gilbert op zoek naar haar vermiste dochter. Ze zet alles op alles om de politieagenten aan te sporen om door te gaan met de zoektocht naar haar oudste dochter.  ‘Shannan is haar naam. Niet Sharon!’, wijst ze de weigerachtige inspecteur vinnig terecht. Met haar twee andere dochters -sterke rol van Thomasin McKenzie als de gevoelige, intelligente dochter Sherre- hangt ze overal posters op van het vermiste meisje . Onvermoeibaar draagt ze suggesties aan voor het onderzoek.

Dat leidt uiteindelijk tot de vondst van minstens tien lichamen van jonge vrouwen. Allemaal slachtoffers van een seriemoordenaar die tussen 1996 en 2013 actief was op Long Island bij New York. Helaas is het verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. An Unsolved American Mystery, luidt de veelzeggende ondertitel van de film.

Goed acteerwerk

Ook de houding van de agenten is niet fictief. Zij zien de noodzaak niet in om een serieus onderzoek uit te voeren. Het betreft immers ‘maar’ meisjes van lichte zeden, zogenaamde lost girls. Boze moeder Mari -goed acteerwerk van Amy Ryan- verzet zich tegen deze houding. ‘Het zijn vriendinnen, zussen, moeders, of dochters. Niet alleen prostituees!’, houdt ze iedereen voortdurend voor ogen. Regisseur Liz Garbus focust op deze houding. Veelzeggend is dan ook de scene waarin de agenten die belast zijn met het onderzoek een bar bezoeken, waar schaars geklede meisjes de drankjes rondbrengen. Hoeveel hulp valt er van deze mannen te verwachten? is de duidelijke boodschap van deze film die tot mijn derde televisietip hoort.

Het thema doet denken aan de veelvuldig bekroonde film Three Billboards Outside Ebbing.  Maar dat geeft niet. Want minachting voor vrouwen kan niet vaak genoeg ter discussie worden gesteld.

Nog een televisietip?

Smaakt dit verhaal naar nog een televisietip van Wiette van Klingeren? Lees dan ook: Rode k(r)oontjes, Ramp zalig!, Tv-tips van de hondenwandelclub en Kijken na de knal.