Zo blues mooi in Grolloo

Grolloo in Drenthe dat is de blues voor mij als muzikant. En ook nog eens de blues van Harry Muskee. Als ik het hoor, gaat mijn hart al sinds de middelbare schooltijd harder kloppen. En nu zijn we hier voor het internationale bluesfestival ter nagedachtenis van Harry die met zijn Blizzards Grolloo op de kaart heeft gezet. Het weer is prachtig, de omgeving mooi en we luisteren naar internationale artiesten als Bonnie Raitt. Dit is genieten.

Zeer levendig

26 september is het 5 jaar geleden dat ‘Cuby’ Harry Muskee op 70-jarige leeftijd is overleden. Maar zijn geest wordt in Grolloo nog zeer levendig gehouden. Nee, niet alleen door een biertje te drinken bij café Hofsteenge, Harry’s vaste pleisterplaats. Streekgenoot en bekende Nederlander Johan Derksen was samen met een aantal vrienden van Harry de drijvende kracht, achter de oprichting van een Cuby+Blizzards museum en het al eerder genoemde festival.

Koude rillingen

Tussen de wc-cabines op het feestterrein keek Harry  als buste tevreden toe hoe de babyboomers maar  ook vertegenwoordigers van de volgende generatie genoten van de muziek. Vooral de Tedeschi Trucks Band met zangeres-gitariste Susan Tedeschi vond ik fantastisch. De koude rillingen liep het publiek door het lijf toen de toetsenist op Hammond met een stem als een klok een tribute aan BB King bracht. Maar we kwamen voor Bonnie Raitt, zangeres en slide-gitariste (slide of bottleneck is een stalen koker die langs de snaren wordt gehaald en een zangerig, typisch blues, geluid maakt). Ze stelde niet teleur, zeker niet in de toegift die ze samen met Susan Tedeschi gaf. Wat lijken de stemmen van die twee op elkaar, alhoewel Bonnie 20 jaar ouder is dan Susan.

Drentse toegift

Wij kregen nog een toegift in de vorm van de gastvrijheid en schoonheid in het Drentse land. Dat begon met de toegeeflijkheid voor ons flesje water, waar de beveiliging in eerste instantie op tegen was. Maar men zwichtte na overleg gelukkig voor onze argumentatie; zo snel na aanschaf wilden we ons dopper à tien euro niet in de prullenbak zien verdwijnen. Via de veiligheid; ik vergat mijn prachtige fiets op slot te zetten maar daar stond hij nog, met sleutel en al! Jammer dat mijn achterband na afloop wel plat stond. Daar stonden we midden in de nacht. Maar dat is Grolloo, hè. De buurtsuper mét bierterras was nog open en verkocht warempel het oude, trouwe Simson-doosje met plakkertjes. Dat moest bij thuiskomst in het hotel, 12 kilometer verderop, gevierd worden. Met een biertje: proost Harry!

Drenthe meer dan hunebed

De consumpties én het lekkere ontbijt fietsten we er de volgende dag uit in het prachtige landschap van Eesergroen richting Borger via Westdorp. “De Hondsrug houdt de regen vaak tegen, maar als hij erover heen komt, berg je dan maar,” had de hotelier ons verteld. Maar vandaag houden we het droog, als we langs de welbekende hunebedden fietsen. Het symbool van Drenthe maar ik vind dat de provincie veel meer moois te bieden heeft dan deze duizenden jaren oude stenen. Ze zien er soms uit alsof een bulldozer ze zomaar heeft neergekwakt. Behalve de heide heeft Drenthe ook bosrijke gebieden, een zogenaamd coulissenlandschap, weilanden afgewisseld met bosschages en kleine riviertjes. Westerbork is natuurlijk bekend vanwege de afschuwelijke geschiedenis maar ik wist niet dat het Grolloër Ven zo mooi was! Het veenpluis, een plant met witte pluizige uiteinden bloeit deze zomer. Wat een prachtig gezicht! Natuurlijk konden we Grolloo op de terugweg niet overslaan. Net als dat ene biertje: saluut, Harry!