Nog geen 5 minuten op de vliering en meteen gezakt voor het examen van opruim- en organiseergoeroe Marie Kondo. Want daar staat een oude Pamperdoos met tekeningen en knutselwerkjes van mijn kinderen. Ik zak op mijn knieën en pak ze een voor een uit de doos. Ik negeer het commentaar van de Marie Kondo in mijn hoofd : ‘Dat schiet lekker op met het opruimen en verzamelen van verkoopbare spullen voor Koningsdag!’
Een grondig opgeruimd bestaan
Dat ik hier de rug gebogen over de zolder stommel, is ook niet helemaal mijn eigen idee. Het is de herinnering aan het kraambezoek bij een jong familielid, wiens huis we nog niet eerder hadden gezien. Dus naast de baby werden ook de deuren geopend die anders voor bezoek gesloten bleven. Nu ruim ik ook wel op, als ik vermoed dat mensen verder zullen komen dan de huiskamer, maar hier was sprake van een grondig opgeruimd bestaan. Zelfs toen de kersverse vader en huiseigenaar de deur naar het ‘rommel’hok opende met de opmerking dat hij daar nog niet aan toe was gekomen, staarden we in een keurig geordend loopkast met dozen op stapels en bezems in het gelid. In shock reed ik terug naar huis. Want tja, eigenlijk waren mijn schuur en zolder na 30 jaar ook wel aan een nadere inspectie toe.
Alle troep na onze dood
Daarbij bied ik thuis ook nog het hoofd aan een inwonende, westerse en mannelijke evenknie van Marie Kondo. Zo ontstond een bepaalde druk om de door mij afgeschermde toegang tot de twee opbergplekken in ons huis op te heffen. Mijn verdediging ‘Heb je er last van?’ begon het te verliezen van zijn -uit eigen ervaring- aanval “Wil je dat onze kinderen na onze dood alle troep moeten opruimen?”
Blauwbekken op de vrijmarkt
Meng daarbij als ingrediënten: één reportage die ik ooit met veel plezier in Volendam over de grote schoonmaak schreef, die daar traditiegetrouw vóór Pasen plaats vindt. Twéé uren plezier om te blauwbekken op de vrijmarkt in de buurt en een onduidelijke hoeveelheid euro’s en vooral eurocenten voor de spaarrekening van mijn kleinzoon en dan heeft u het recept voor de motivatie waarmee ik nu gebogen staand dan wel kruipend op de 61 jaar oude knieën over de ruwe grenenhouten vloer schaaf.
Alle felicitatiekaarten bewaard
“Ooooo, kijk nu eens,” zegt ik tegen denkbeeldige Marie Kondo, “heb ik alle felicitatiekaarten bewaard ter gelegenheid van de geboorte van mijn jongste dochter!” Ik zie namen van goede familieleden en vrienden, van verhuisde buren en overleden oude tantes. En ik zie mezelf op iets jongere knieën na het overlijden van mijn vader.
Over 20 jaar zeggen die namen niets meer
Onder zijn bed komt een schoenendoos vandaan. Vol met foto’s van zijn vele jaren eerder hemelende -ongetrouwde- zus. Foto’s van haar jubileum op werk, foto’s van haar met geloofsgenoten in de kerk. Foto’s met onbekende vrienden. Allemaal mensen die ik niet ken. En ik kijk bijna 9 jaar later nog eens naar de namen op de geboortekaartjes die mijn dochter over pakweg 20 jaar niets meer zullen zeggen.
Zwartepiet met muizentrapbeentjes
Met dezelfde pijn in mijn hart waarmee ik afscheid nam van mijn tantes leven, gooi ik nu de kaarten in de bak met oud papier. En nog wat ongesigneerde kartonnetjes met textiel van de kleuterschool. Mijn jongste dochter komt langs en ik toon haar de zwartepiet met muizentrapbeentjes die ooit door haar is vervaardigd.
Opgeruimd antwoord
“Wil jij die meenemen?” vraag ik om een diplomatieke oplossing waarmee ik de mannelijke Marie Kondo in mijn huis én mijn sentimentele ik tevreden kan stemmen. Ze gunt het maaksel nauwelijks een blik waardig en zegt, zonder enig historisch besef, opgeruimd: “Nee, hoor. Gooi maar weg!”
Meer lezen over (klein)kinderen?
Stella Ruisch schrijft regelmatig over de nieuwe generatie oma’s en hoe de huidige 50- en 60plussers naar de volgende generaties kijken. Zo schreef ze over haar kuikens met Pasen maar ook over opvoeden , wat oma zijn voor haar zelfbeeld doet en haar eerste oppasdag.
Recente reacties