Het startpunt van onze fietsroute: station Raeren
‘Geschikt voor het hele gezin’ luidt de omschrijving van de meerdaagse fietstocht langs de Vennbahn door Duitsland, België en Luxemburg. Maar dat is wel een optimistische omschrijving van de 125 kilometer lange route langs de verlaten spoorbaan, waarover vroeger de kolenwagons hun weg aflegden. Bij ons vertrek in het Belgisch-Duitse Eynatten/Raeren kijkt de hotelier ons aan en zegt: “Ik breng jullie morgenochtend met de camionette wel naar het beginpunt.” Hij kent de omgeving op zijn duimpje en weet dat er ons in de nabije omgeving stevige beklimmingen wachten. Onze eerste ‘col’ is dus het voormalige station Raeren maar dankzij de attente hoteleigenaar bereikten we die op vier wielen.
Fietsen en fotograferen
Iedere maand kiest Kees Rooze een thema uit de vele foto’s die hij maakt. Zo inspireerde hij Meerdanvijftigers al met beelden boven ons hoofd, spiegelende gevels en prachtige stations. Deze keer komen zijn beide hobby’s samen: fietsen en fotograferen.
Als je hoofd je dierbaar is
Helm geen overbodige luxe op de Vennbahn.
Voorzien van een lunchpakket, begeven we ons vol goede moed richting Monschau. Dat pakket maken we open als we even nahijgen van een afdaling in volle vaart over een pad met grind en kiezels. “In België is een helm verplicht,” had de hoteleigenaar ons al gewaarschuwd. Niet voor niets, want het pad onderstreept nogmaals de Nederlandse eigenwijsheid. Als je hoofd je dierbaar is, kun je dus beter een helm dragen.
Monschau is prachtig
Monschau zo mooi dat je de toeristen wel snapt.
Maar de beloning van de Vennbahn is een prachtig uitzicht over Monschau. Heel begrijpelijk dat dit een populaire toeristische bestemming is. Na het stadje te hebben verkend, vervolgen wij onze route langs de Roer, richting Bütgenbach. Jammer voor de rivier dat het zijn naam heeft gehecht aan een grauw Duits industriegebied dat Nederlanders vooral kennen van de files op de rijksweg. Want hier laat de Roer zich van haar mooiste kant zien.
Kussen tussen Ardennen en Eiffel
De Roer, jammer dat de rivier zijn naam leent aan een grauw industriegebied.
Onze rustplaats heet Hotel Eiffelland en de ontvangst is gastvrij. Het staat de gasten vrij om zelf een drankje uit de koelkast te pakken. In het vertrouwen dat we het zelf noteren. We leggen ons hoofd op het kussen tussen Ardennen en de Eiffel. Onbewust van de bloedige historie die hier geschreven is aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. We spreken af, dat we ons daar de volgende keer meer in verdiepen.
Vals plat langs de Vennbahn
Lunchpakket m/v van Hotel Eiffelland.
De volgende dag krijgen we een nóg groter lunchpakket mee. Het pad is vandaag goed te fietsen zolang je op het traject langs de voormalige spoorlijn blijft. Dikwijls ervaar je het vals plat en vliegen de calorieën er doorheen. Maar onze inspanning leidt elke keer tot prachtige panorama’s over het heuvelland. In een Konditorei ontmoetten we een ander stel Vennbahn-fietsers. Op leeftijd maar met trapondersteuning konden ze de tocht wel aan, zeiden ze.
Mensbeeld verfrist
In Nederland hadden we ‘code oranje’ gezien op het weerbericht en die waarschuwing blijkt nu waarheid te worden. Onweer en wateroverlast maar wij ontspringen steeds wonder boven wonder de dans. In de bloedhitte trekken we een frisdrank uit een automaat. We worden aangekeken door een stoere vrachtwagenchauffeur met ontbloot bovenlijf. Hij stapt uit zijn vrachtwagen en voorziet ons van een heerlijk verfrissingsdoekje. Wat een inlevingsvermogen! Ons gezicht en ons mensbeeld verfrist, vervolgen we onze weg naar Burg Reuland.
Gedateerd hotel
We kunnen niet meer: het laatste stuk naar het hotel in Burg Reuland moeten wij lopen. Onze plattelandsbenen komen de helling niet op. Daar wacht ons een feodaal ontvangst door de opa/receptionist/hoteleigenaar/ober/kelner met zijn kleinzoon in een gedateerd interieur. De o/r/h/o/k straalt weinig plezier uit en we mogen ook niet kiezen wat we eten. Terwijl we wachten op het eten, kunnen we de aankleding van de eetzaal goed bestuderen: oudroze met een goudkleurige spiegel die scheef hangt. Als we nog wat willen drinken, moeten we de oude man met een belletje bij de bar tevoorschijn roepen. Humeurig voorziet hij ons van een drankje. De volgende dag vinden we het niet erg om het hotel te verlaten.
Heerlijk in Hotleu
Von Korff Viaduct is een van de vele mooie doorkijkjes op de Vennbahnroute.
Het is deze keer peentjes zweten via knooppunten door de heuvels. Ik denk aan “hoe warm het was en hoe ver” maar wij doen het ons zelf aan. Heerlijk om te ontdekken dat Hotel ‘Hotleu’ een buitenzwembad heeft. En het eten blijkt fantastisch en met liefde klaar gemaakt. De uiterst vriendelijke eigenaar komt uit Gent is tevens de kok. Een aanrader!
Limburg verwelkomt ons na Vennbahn terug
Het is niet alleen heuveltje op, heuveltje af maar ook hotelletje op, hotelletje af. De laatste fietsdag doorkruisen we het Hertogenwald. Niet onze favoriete bestrating met onverharde paden, stijgend en dan weer dalend. Voorzichtigheid is dan ook geboden. De fietsen van de mountainbikers die ons tegemoet komen, zijn meer geschikt voor deze bosroute. Ik ben meer van de uitzichten en water dan van bomen. Er was wel water, hoor. Dat liep in stroompjes van onze gezichten. We hoopten ons vochttekort aan te zuiveren bij de finish van de Vennbahn bij het hotel waar onze auto stond. Maar helaas, niemand te zien…Dan maar terug naar Nederland. Limburg verwelkomde ons wél terug met water: het viel met bakken uit de lucht.
Recente reacties