50Plus én kinderen, dan loop je ook kans op kleinkinderen. Oude herinneringen mengen zich met nieuwe ervaringen, schreef Stella Ruisch al eerder. En ook voor kleinkinderen geldt: elke leeftijd heeft zijn charme. Ontdekt ervaren oma Wiette.

Zijn blonde krullen zijn verdwenen

Als ik uit het keukenraam kijk zie ik mijn tienjarige kleinzoon het tuinpad oplopen. Onder zijn ene arm klemt hij een voetbal, onder zijn andere arm een computerspel. Zijn blonde krullen zijn verdwenen; er is een grote-jongens-kapsel voor in de plaats gekomen; kort, nog nét niet opgeschoren, aan de zijkanten. Bij zijn nieuwe ‘look’ hoort een onverschillige, beetje slungelige houding, waar hij zichtbaar zijn best voor moet doen. Dat volhouden valt niet mee want de hond heeft hem inmiddels ook aan zien komen en springt, dól van vreugde, tegen hem op!

Ik ga het merken

Met mijn dochter haal ik een flinke vracht logeerspullen uit de auto. “Hij heeft met de kapper gesmoesd”,  vertrouwt ze me toe. “Hij is groot aan het worden. Dat ga je dit weekend wel merken, hoor!” En inderdaad. Bij het kaartspel dat we samen spelen en waarvan de regels in zijn nadeel uitpakken stampt hij woedend naar boven. De keukendeur trilt nog een tijd na in het kozijn.

Urenlang met hond in de tuin

Kleinzoon verandert. Maar dat heeft ook leuke kanten! Plotseling traint hij urenlang met de hond in de tuin en stuurt hem met succes links en rechts om de boom, door de hoepel, zigzaggend tussen zijn benen door. “ Ik heb gezien dat jij dan dat gebaar maakt, oma”, verklaart hij zijn plotselinge overwicht op het enthousiaste dier. Na afloop van de trainsessie gaat hij zelfs met hond aan riem op pad voor een wandeling. “Eigenlijk voelt dat wel lekker, oma, met een hond naast je!”, meldt hij een half uur later bij thuiskomst met een van vertedering zacht geworden stem. Hij zet de televisie aan en nestelt zich -met de hond- op de bank.

  • Uren is kleinzoon met de hond aan de wandel
  • om zich daarna -met hond- te nestelen op de bank.

Een pitch….?

“Ik had vorige week een ‘pitch’”, vertelt hij tijdens het avondmaal. Ik moest voor de klas iets vertellen over Rusland, Syrie en China. Op het internet kon ik alles opzoeken.” Terwijl ik mijn hersenen reset –‘ kennelijk is de goede oude spreekbeurt inmiddels een pitch!’- heeft hij al een ander hiaat van het verleden blootgelegd. “Moest je dan vroeger daar eerst allemaal boeken over lezen? Dat red je toch nooit in één weekend?”, vraagt hij verbaasd terwijl hij zijn pannenkoek rijkelijk met poedersuiker bestrooit.

‘een pitch’ is tegenwoordig een spreekbeurt en zo zijn er nog meer dingen die onze kleinkinderen met smartphone en internet sneller doen dan wij….

Het verhaal van de inbreker

“Weet je nog, oma”, zegt hij glunderend. “Die keer dat die inbreker kwam en dat jij hem met een koekenpan de deur hebt uitgejaagd?” Ik herinner me de inbreker nog goed. Het heroïsche detail van de koekenpan echter niet. Maar ik laat hem -én mezelf – graag in de waan. “Als er nu een inbreker komt, heeft hij dubbele pech”, zeg ik, terwijl ik nog een pannenkoek op zijn bord leg. “De pannen zijn nu nog gloeiend heet ook.” Hoopvol kijkt hij naar de voordeur, waar gelukkig niemand te zien is.

Met kleinzoon slappe lach

Daarna wagen we ons opnieuw aan het omstreden kaartspel. Dit keer worden de regels zonder slag of stoot aanvaard- en vallen er geen doden. Wél krijgen we als vanouds de slappe lach, rollen over de grond van het lachen en halen op het nippertje het toilet. Want hoeveel er ook veranderd in het leven…, sommige dingen blijven heerlijk hetzelfde.

Meer lezen van Wiette? Eerder verschenen: Herfstkijktips om doorheen te bladeren, Fête de famille, Paradijskleier van Lenette van Dongen en Over hond Jitte, Molly en Olle.