En, weet u al wat er na uw dood met eventueel bruikbare organen moet gebeuren? Met ingang van 1 juli 2020 is de nieuwe donorwet van kracht geworden. Ruim 6 miljoen Nederlanders hebben de vraag al beantwoord, blijven er nog 8 miljoen over die er niet of nog niet over hebben nagedacht. Eerdaags valt bij hen een officiële herinnering van de overheid op de mat en na 6 weken nog een tweede.
“Als je het nu al weet, waarom schrijf je je dan niet in bij het donorregister?” vroeg in 2018 een vriendin die zich wel al had aangemeld aan me. Een terechte opmerking, gemaakt op het moment dat het wetsvoorstel van Pia Dijkstra in de Tweede Kamer werd aangenomen en het donorregister even trending topic in de gesprekken was.
Ik had er juist voor Meerdanvijftig.nl een artikel over geschreven en nam me voor eens de website van het donorregister te bezoeken. Uiteindelijk gebeurde er hetzelfde als met de briefactie die een aantal jaren daarvoor onze brievenbus had bereikt. Die kwam onderop de stapel terecht met bewaarde papieren. Net zoals de gedachte me uiteindelijk in te schrijven ergens onderin de geheugen-la terecht kwam.
Geen interesse
Eind juni vraag ik aan een andere vriendin wat zij heeft gedaan. In de verwachting dat ze er niet mee bezig is. Maar warempel, haar zoon heeft aan de vooravond van de nieuwe wet een appje gestuurd. “Het interesseert me helemaal niet, wat er met me gebeurt na mijn dood!”, zegt ze kordaat. “Dat is voor mijn nabestaanden om te beslissen. Ik ben er dan toch niet meer….” En dat is precies zoals het zal gaan met die 8 miljoen Nederlanders die niets hebben besloten.
“Ik wíl er ook niet over nadenken,” voegt ze eraan toe. En dat is de gedachte die mij ook bekruipt. Verbeelding versterkt die weigering ook nog eens. Oké, een nier of een lever uit me nemen…maar als ze netvliezen gaan verwijderen moet ik meteen denken aan dichtgenaaide ogen. Of liever: daar wil ik dus niet aan denken!
Inschrijving Donorregister schept duidelijkheid
Maar misschien wordt het tijd het verstand te laten heersen over het gevoel. Want wil ik het dan overlaten aan een moeilijk gesprek tussen de arts en mijn toekomstige nabestaanden? Ook volgens de nieuwe wet hebben ze het laatste woord. Maar het schept toch duidelijkheid dat ze weten wat hun ouders hadden gewild.
Tijdens etentjes met de kinderen, waarbij het gesprek wat zwaarmoediger werd, is het onderwerp wel gepasseerd. Maar of het ook is blijven hangen bij ze? ”Nee, we willen niet na medische pech als kasplantjes blijven leven.” En “Ja, we vinden het goed, als ze onze organen nog ergens voor kunnen gebruiken.” Meestal zeggen we daar dan gniffelend achteraan: “Als ze tegen die tijd niet oud en verschrompeld zijn.”
Jammer genoeg hebben juist veel Nederlanders het nieuws over de komst van een Donorwet in 2018 aangegrepen om op te geven dat ze géén organen willen doneren. Afgelopen jaar is in ieder geval de wachtlijst voor een nier, lever en nier plus alvleesklier gegroeid, lees ik in de Volkskrant. Dus ik vind dat ik niet langer mag dralen en gewoon moet opgeven dat ik mijn organen wel gebruikt mogen worden.
Daadkrachtig typ ik in de zoekbalk ‘donorregister’ om even later de boodschap te krijgen dat de site pas per 1 juli weer in gebruik is… Nu maar hopen dat ik het niet opnieuw vergeet!
Eerder verschenen over doneren en gezondheid op Meerdanvijftig.nl: Wet donorregistratie doet denken aan film ‘Coma’ , ‘Ik voel me bloedgoed’ en ‘Crowdfunding, een rugbystoel-voor Jasper’
Openingsfoto: Pixabay/Gerd Altmann
Recente reacties