In stijl van de tijdschriften vroeger trakteert Meerdanvijftig.nl u deze kerstmaand op een spannende feuilleton die Wiette van Klingeren speciaal voor u heeft geschreven. In deel 1 werd Emma wakker in het ziekenhuis. Gedwongen door 2 gebroken armen viert Emma in deel 2 Sinterklaas bij haar dochter thuis. In deel 3 voelt Emma de spanning van de donkere dagen voor kerstmis. Hier volgt het slot: hoe verloopt het kerstdiner met iedereen aan tafel?

Donkere wolken hangen dreigend boven de arrenslee met de rendieren ervoor. De lampjes slingeren woest heen en weer in de gure noordoostenwind. Emma kijkt door het raam van de erker. ‘Dat kan weleens sneeuw worden, ouwe jongen, ’ mompelt ze terwijl ze Willem, de labrador, over zijn kop aait. Piepend komt een zwarte Lexus tot stilstand voor het tuinhek; Mark en zijn gezin stappen uit, hun handen vol dozen die bedrukt zijn met de naam van een dure traiteur uit hun woonplaats.

Haar dochter loopt vermoeid

naar de voordeur

Emma zwaait, ter begroeting met beide gipsarmen. ‘Anneloes, daar is je broer dan eindelijk. Doe je open?’ roept ze in de richting van de keuken. Haar dochter, met hoogrode wangen en verwarde haren, loopt vermoeid naar de voordeur. Schoonzus Elspeth, met haar onberispelijke mantelpakje en gemanicuurde nagels, heeft duidelijk de tijd genomen om zich feestelijk uit te dossen. Een luxe die Anneloes, al sinds zeven uur vanmorgen in de weer met de verzorging van haar moeder en de voorbereidingen voor het feestmaal, zich niet heeft kunnen veroorloven.

Sopranos 0,1 denkt Emma

bij het gezin van haar zoon

Haar juichende kinderen, Rupert en Vlinder trekken hun neefje Frank en hun nichtje Florijn mee de huiskamer in om de enorme kerstboom te bewonderen. ‘Dag lieve schatten,’ zegt Emma. ‘Wat zien jullie er feestelijk uit!’ Ze werpt een heimelijke blik op de dure, onpraktische, merkkleding van de twee kinderen. ‘Sopranos 0.1!’ is de gedachte die wel vaker bij haar opkomt wanneer ze het gezin van haar zoon gadeslaat. Bij Mark lijkt alles om geld te draaien. Zelfs de namen van zijn kinderen zijn aan die obsessie niet ontkomen!

Mark zet ondertussen met een groots gebaar een fles wijn op de feestelijk gedekte tafel: ’Chateau Mouton Rothschild 2005! We gaan het er eens flink van nemen!’ Achter zijn hand knipoogt buurman Daniel naar Emma: ‘Jammer dat hij niet even op de uitspraak heeft geoefend. Dat zou de smaak beslist ten goede komen!’

Kleinkinderen hebben veel

over voor mooi familiefeest

Terwijl Anne-Claire, de partner van Anneloes, de kaarsen aansteekt, zoekt iedereen zijn plek aan de kersttafel. ‘We hebben naamkaartjes gemaakt, Omi! Met kerstboompjes en engeltjes!’ stralen Rupert en Vlinder. ‘Prachtig!’ knikt Emma de kleinkinderen toe, die, net als hun oma, veel over hebben voor een mooi familiefeest.

Anneloes knoopt haar schort los, en neemt naast haar vader plaats, die een bezorgde blik op zijn uitgeputte dochter werpt. ‘Wat ziet het er allemaal mooi uit!’, zegt hij opbeurend. ‘Bepaald niet dankzij Mark,’ antwoordt Anneloes met luide stem, terwijl de tranen in haar ogen schieten. ‘Hij zou helpen met de verzorging van mama. Ik heb daar weinig tot niks van gemerkt!’

Vlinder frommelt haar

groene jurk tot een prop

Er daalt een pijnlijke stilte over de tafel. Mark neemt een flinke slok wijn en kijkt zijn zus geïrriteerd aan. ‘Je overdrijft weer eens, zus,’ zegt hij. ‘Moet je zien wat Elspeth allemaal heeft meegenomen. Dat heeft flink wat gekost hoor! En bovendien hebben we de wintersport afgezegd!’

Emma kijkt verontrust over de tafel, waar heerlijke gerechten, -soesjes met roquefortvulling, pastinakensoep en gevulde fazant-, staan af te koelen. Ze ziet hoe Vlinder haar fluwelen jurkje -ongemakkelijk met de situatie- in elkaar frummelt tot een groene prop.

“Gasten en vis blijven drie

dagen fris,” zegt Emma

Resoluut schuift ze haar stoel achteruit, staat op en schraapt haar keel, ‘Helaas staat mijn conditie het niet toe om óp de tafel te gaan staan, wat eigenlijk de beste plek is voor een kersttoespraak’, zegt ze haastig –gelukkig moeten de kleinkinderen, ondanks de spanning, lachen bij de gedachte- maar ik wil even het woord.
Het was heerlijk om de feestelijke decembermaand te midden van mijn geliefde familie door te brengen. De trouwe verzorging door Anneloes en Anne-Claire zal ik nooit vergeten. Evenmin als het vrolijke gezelschap van mijn kleinkinderen. Maar we weten allemaal: ‘gasten en vis, blijven drie dagen fris’ en de houdbaarheidsdatum van mijn logeerpartij is overschreden. Ik heb overwogen om mijn intrek bij Mark te nemen’ –aan de overkant van de tafel verslikt Elspeth zich in haar Chardonnay- ‘maar er heeft zich een andere oplossing aangediend!’

“De vriendschap tussen mij en jullie

moeder heeft zich ontwikkeld.”

Ondertussen is buurman Daniel naast Emma komen staan. Hij legt zijn linkerarm om haar schouders. In zijn rechterhand heft hij een fonkelend glas op. -Zelden heeft hij een betere wijn gedronken!- ‘De vriendschap tussen jullie moeder en mij heeft zich de afgelopen weken ontwikkeld’, spreekt hij plechtig, ‘tot een serieuze relatie. Straks, aan het einde van dit fantastische feestmaal, vertrekken wij samen naar mijn vakantiehuis in Eerbeek. Ik zal daar, met het grootste genoegen voor jullie moeder en oma zorgen, tot zij weer volledig op de been is. Nu hoop ik dat jullie, mét ons, het glas heffen om te drinken op een zonnige toekomst!’

De gespannen sfeer aan tafel lost op in kreten van verrassing en felicitaties. ‘Je neemt toch wel die afschuwelijke arrenslee mee, Daniel?’ informeert Anne-Claire haastig. Deze kans om meerdere problemen tegelijk op te lossen, wil ze niet voorbij laten gaan.

Ex-man Jan heeft zich

heimelijk teruggetrokken

De rest van het kerstdiner verloopt zoals bedoeld; warm, ontspannen en gezellig. Mark geniet –met volle teugen- van de Rothschild en zingt, tot groot plezier van de kinderen, luidkeels alle kerstliedjes uit zijn jeugd. Alleen Jan, de ex-man van Emma, heeft zich –wit om zijn neus- heimelijk teruggetrokken in de keuken met een enorme berg afwas.

‘Misschien treurde hij om zijn paaldanseres!’ zegt Emma, terwijl ze opzij kijkt, naar het opgewekte gezicht van Daniel, die zorgzaam een geruit wollen kleed over haar benen legt. Dan start hij de auto en toetert nog één keer luid, ten afscheid, naar de zwaaiende familie voor het tuinhek.

“Ik vrees dat ik je nooit meer

helemaal kan vertrouwen.”

Bij de benzinepomp, langs de snelweg, draait hij de grote, verlaten parkeerplaats op. Van de achterbank pakt hij zijn zwarte, leren dokterstas. ‘Het zal wel even kriebelen, Emma.’ waarschuwt hij terwijl hij met de gipszaag vakkundig het gips van haar beide armen verwijdert. ‘Ik heb grote bewondering voor je acteertalent! Ik vrees dat ik je nooit meer helemaal kan vertrouwen!’

Emma slaat haar –eindelijk- bevrijde armen om zijn hals en geeft hem een uitgebreide kus. ‘Het was beslist een uitdaging om de hele familie bijeen te krijgen!’ fluistert ze in zijn oor. Maar het was een heerlijk kerstfeest, Daniel. Zalig, eigenlijk!’
Terwijl Daniel lachend invoegt op de snelweg, kijkt labrador Willem door de achterruit naar de gestaag neervallende kerstvlokken. Het belooft een romantische witte kerst te worden!