Een hond nemen en overweldigende liefde ervaren

Ons nieuwe teamlid Wendy Voois begint op een toepasselijke dag: Wereld Dierendag. Kan ze haar liefde verklaren voor hond Bink. Ook al heeft ze zelf niet zoveel met de datum. En krijgt hij vandaag ook niet iets extra’s, weet hij veel. Hij wordt elke dag al bedolven onder liefde en aandacht! 

Spaans leren en een hondje nemen…

…dat stond er op de ansicht die ik aan mezelf had geschreven en verzonden. Dit in het kader van een dingen-waar-je-blij-van-wordt oefening die een voormalig Expeditie Robinson winnares ons gaf tijdens een presentatie over haar werksuccessen. Spaans moet ik tot op de dag van vandaag nog leren – de urgentie is er kennelijk niet voldoende – maar de hond is er wél gekomen.

We maken gewoon tijd voor een hond

Die urgentie was al veel langer en overduidelijk aanwezig, maar mijn vriend en ik waren van mening dat we als twee zelfstandig ondernemers te weinig tijd zouden hebben voor een hond. Ons 3e gezinslid diende zich echter eerder aan, doordat een vriendin plotseling ongeneeslijk ziek werd.   Zomaar ineens binnen 3 maanden tijd was ze er niet meer. Ik realiseerde me direct: hoezo uitstellen wat je graag wilt maar nooit doet? Hoezo geen tijd, want werk? We gaan het nu doen en we maken gewoon tijd.

Een eigenwijze Nederlandse hond

We wisten al wat voor pup we samen wilden gaan opvoeden: een gezond ras, middelgroot van maat en hij (ook dat was al beklonken) moest wel ‘harig’ zijn, want dat knuffelt zo lekker.  Het werd een Friese Stabij: een eigenwijze Nederlander maar intelligent, trouw en met een zachtaardig karakter. Nauwelijks aangemeld via de Nederlandse Stabij Vereniging voor pupbemiddeling, werden we al gebeld dat er een nestje beschikbaar was. Of we éen van de pups wilden…

Fedde wordt Bink(e)

We zagen Bink voor het eerst toen ie 10 dagen oud was. Met zijn wit met zwarte vlekken leek het wel een koe, maar dan formaat cavia. Natuurlijk waren we meteen verkocht. We wilden ook de fokker ontmoeten, een heuse Fries die er niets van begreep dat we zo vroeg al kwamen kijken. Hij koos uiteindelijk Bink voor ons uit. Eigenlijk Fedde maar we vonden die fokkersnaam niet lekker bekken. Dat Bink geen Friese naam was, werd ons niet in dank afgenomen. Maar ik verzekerde onze old-school fokker dat als je er een e achter plakte, Binke wel degelijk een officieel Friese naam was. Wat trouwens ook zo is.

Nauwelijks geduld voor formaliteiten

Met 5 weken gingen we nog eens naar onze pup kijken en het liefst hadden we ‘m toen al meegenomen.  Maar we moesten wachten tot de officiële 8 weken. Ik had nauwelijks het geduld voor alle formaliteiten en plichtplegingen die nodig waren voor de overdracht. Noch had ik oog voor het feit hoe verdrietig het voor de moeder was, dat wij haar laatste pup uit het nest weghaalden. Die eerste paar weken thuis hebben we niet anders gedaan dan steeds maar weer naar hem gekeken, constant op hem gelet, eindeloos met hem geknuffeld, (’s nachts) bij hem gewaakt. We maakten bizar veel foto’s van hem, wandelden met hem, ruimden zijn poep en pies op en zorgden voor hem: ik was gesloopt!

Ik kan eindeloos over Bink vertellen

Bink is ondertussen al ruim 4 jaar en bijna altijd bij ons. Is ie dat niet, dan is het stil in huis. En is het behoorlijk wennen om samen van de ontstane vrije tijd te genieten, want dat is meestal de opzet van ‘zonder hond’. Eindeloos kan ik over hem vertellen en zal dat ook nog vaker doen. Met een Prozac smile op mijn gezicht en een verliefde blik in mijn ogen.

Een hond is net alsof je er een kind bij hebt…

Want dat is het gewoon: liefde. Onvoorwaardelijke liefde zelfs. Je hart smelt als ie grappig kijkt, bij je ligt te snurken, droomgeluidjes maakt in zijn slaap en gek doet met spelen. En je hart breekt als er iets met hem is; een zere poot, een wond, niet lekker. “Het is net alsof je er een kind bij hebt”, zei iedere (honden)moeder steeds tegen me toen we Bink net hadden, zich geen enkele keer realiserend dat ik zelf geen kinderen heb. Misschien is de liefde daarom wel zo onmetelijk groot. Bink is het eerste levende wezen dat me aangekeken heeft met de blik “zeg jij maar wat goed voor me is, want ík weet het niet”. En hoe groot je hart daarvan wordt, is zowel overweldigend als geweldig.