Vanaf de bodem van het zwembad zwaai ik naar mijn waterige man, vervolgens fotograferen we elkaar. Ongetwijfeld maakt iedereen hier een dergelijke foto, net zoals iedereen in Pisa een plaatje schiet waarop de beroemde toren in evenwicht wordt gehouden.
Iedereen maakt een foto bij ‘The Swimmingpool’.
Wij claimen dan ook geen originaliteit, mijn echtgenoot en ik, dat laten we over aan de kunstenaars wiens werk we hier komen bewonderen. We zijn in Museum Voorlinden in Wassenaar; ik loop op de bodem van het kunstwerk ‘The Swimmingpool’ (2016) van Leandro Ehrlich.
Eigen museum voor verzameling
Sinds 11 september 2016 is dit nieuwe, particuliere, museum voor moderne en hedendaagse kunst geopend. Oprichter Joop van Caldenborgh verdiende zijn geld met de handel in chemicaliën en bouwde daarnaast, in vijftig jaar tijd, een imposante collectie hedendaagse kunst op. Om deze omvangrijke collectie niet in de kelders van verschillende musea te laten belanden besloot hij een eigen museum te bouwen voor deze verzameling.
Gebouw wordt mooi opgenomen in landschap
Voor dit doel kocht hij, in Wassenaar, een landgoed van veertig hectare. In het oude landhuis is nu het museumrestaurant gevestigd. Voor de kunstverzameling is op het terrein een spiksplinternieuw gebouw neergezet waar duidelijk heel goed over is nagedacht: het is een modern gebouw dat met zijn vele, hoge pilaren refereert aan klassieke bouworden en dat mooi wordt opgenomen in het landschap. Met hoge daglichtzalen is het interieur verdeeld in drie gedeelten; één gedeelte is voor de permanente werken, één gedeelte voor wisselende presentaties van de uitgebreide collectie van meneer Caldenborgh en één gedeelte voor wisselende tentoonstellingen. De leiding van het museum werd in handen gegeven van Wim Pijbes, die hiervoor het Rijksmusem verliet. Drie weken na de opening heeft hij deze functie om onbekende redenen beëindigd.
Werken zijn niet voor boven de bank
De permanente werken, waaronder bovengenoemde ‘The Swimmingpool’ zijn beslist leuk om te bekijken. Ik kan wel begrijpen dat Joop voor deze kunstwerken een nieuw stulpje moest laten bouwen; de werkjes zijn bepaald niet gemaakt om thuis boven de bank te hangen.
‘Couple under an umbrella’ duidelijk niet kleinbehuisden.
Zo zit er een echtpaar van formaat te zonnebaden (Couple under an umbrella, 2013). Dit kunstwerk van drie meter breed, 4 meter lang en 3,5 meter hoog, vult gemakkelijk een hele zaal. Dit vertederende stel van Ron Mueck is van alle kanten te bewonderen en roept bij mij associaties op met Gullivers’ reizen. ‘Skyspace’ is een mooie, serene kamer met een open dak, speciaal ontworpen voor het museum door James Turell en ook de andere permanente werken zijn beslist bewonderenswaardig.
In tuin bevindt zich ware ziel
Rondom het gebouw is een schitterende tuin aangelegd door Piet Oudolf. Evenwichtig samengestelde bloemenborders met slingerende graspaden. Het leven en plezier spat ervan af. Wat mij betreft bevindt zich hier de ware ziel van het museum.
Museum Voorlinden zo perfect dat het tegenstaat
Bij het kunstwerk van Maha Malluh denk ik aan de Voedselbank.
Want alles áán dit nieuwe museum is zó tot in de perfectie uitgedacht en opgezet dat het me tegen gaat staan. De hoge pilaren imponeren en overstemmen de getoonde kunst. Het resultaat is een kille presentatie waarvoor kosten noch moeite zijn gespaard. Tel daarbij de ergernis op van het niet kunnen gebruiken van mijn, gekoesterde Museumkaart en tegen de tijd dat ik het kunstwerk ‘Food for Thought – Al-Mu’allaqat…’ bekijk van Maha Malluh, dat bestaat uit omgekeerde, geblakerde oude kookpannen, kan ik alleen nog maar aan de Voedselbank denken. Maar dat zal vast weer door mijn socialistische opvoeding komen!
Volgende keer weer lekker naar het Stedelijk
Bij het verlaten van museum Voorlinden zeggen we tegen elkaar: “Volgende keer weer lekker naar ons eigen ‘Stedelijk’ . Ik vraag me af of Wim Pijbes ook iets dergelijks heeft gedacht.
Meer over musea lezen:
Recente reacties