De afgelopen maanden zijn er veel nieuwe begrippen onze samenleving binnengeslopen. Naast het coronavirus hebben we kennis gemaakt met de anderhalvemeter-samenleving en sommigen van ons krijgen ook te maken met (k)raamvisite. Zoals Stella Ruisch die eind april een tweede kleinkind welkom mocht heten. Hieronder haar ervaringen met een Omadag voor Moederdag.
Barbecueën op Moederdag
Ik had er niet eens bij stil gestaan maar het is vandaag Moederdag. Dat ik nu toch weet, komt door de uitnodiging van mijn oudste dochter: “Komen jullie barbecueën bij ons in de tuin?” Alleen al het feit dat ze ons uitnodigt, terwijl ze net is bevallen van haar tweede kind, vind ik goed nieuws. Want helemaal soepel is de eerste kraamweek niet verlopen, mede dankzij het coronavirus.
Mijn tweede kleinzoon had het wel naar zijn zin in het lichaam van zijn moeder. Hij trapte vrolijk in het rond, terwijl mijn dochter, die door het coronavirus zonder haar man naar de verloskundige moest het vermoeden/de hoop uitsprak dat hij misschien wel eerder geboren zou worden. “Stevig kindje” was de prognose bij de laatste controle thuis. Maar toen groeide kleinzoon 2 toch nog een krap weekje door. Na een voorspoedige bevalling die tegen de verwachting in voor ons als grootouders niet live streaming was, bleek hij zelfs nog steviger met zijn ruim 8,5 pond.
Oom in plaats van oma
Dat las ik in de apps die ik ’s morgens vroeg, een kwartier na zijn geboorte, zag bij het aanzetten van mijn mobiele telefoon (die ik alle dagen aan had laten staan, behalve de bewuste nacht). Telefoneren is ook zóó 20ste eeuws…! Gelukkig had mijn zoon en peetoom de honneurs ‘s nachts waar genomen op de bank bij baby’s broertje. “Nee, mam, jullie horen bij de risicogroep”, had mijn dochter-toen-nog-met-dikke-buik voor ons besloten.
Omadag!
Na het goede nieuws volgde het telefoontje met mijn zoon (“ik moet straks werken…”) en zo kreeg ik tot mijn verrassing, zo snel als het kon, een vierjarige aangereikt. Die sprong meteen, hyper enthousiast op onze bedden rond. “Nee, ik-wil—niet- aankleeeeden! Mag ik met Lego spelen?”. Dat was even wennen na zo lang op ons zelf geweest te zijn in een 60plus-huishouden. Ik nam het -spontane- cadeau op deze geboortedag echter met twee handen aan: zomaar Omadag!
En zo liepen we -met logerende tante- in een rij al ‘Lang zal hij leven’ zingend door de kamer en Grote Broer vragend: ‘Hoe oud is je broertje nu?’ Waarbij het antwoord natuurlijk luid geschreeuwd moest worden: “Nul!” Je bent kleuter of je bent het niet.
Steek door je moederhart
Maar ja, hoe zou het nu verder gaan? Aangekleed en wel, vielen we in een coronagaatje. Uhhm, dus niet naar het ziekenhuis rennen en vader, moeder, kind feliciteren en omhelzen. Au, dat geeft een steek door je moederhart op deze Omadag. Nooit eerder zo blij geweest met de mogelijkheid van foto’s, filmpjes en….facetimen. Schrale troost. Extra pijn doet het, dat zelfs Grote Broer niet welkom blijkt te zijn in het ziekenhuis. Terwijl ik daar toch een coronabestendige oplossing voor had bedacht. “Helaas, mevrouw; het zijn de regels”, krijg ik na enig wachten aan de telefoon te horen.
Gelukkig mogen we taart bestellen! Voordat we die echter kunnen overhandigen, zijn we al op dag twee van het leven van mijn tweede kleinzoon beland. Meten is weten en eerder geeft de medische stand zo’n kleintje -eenmaal onder de hoede- niet vrij. Dus heeft het tot 23.00 u de avond ervoor geduurd, voordat Grote Broer met wit gezichtje een pandaknuffel in het wiegje kon duwen.
Alles in me wil naar het ziekenhuis
Van (k)raamvisite komt het niet. Per ongeluk mag ik op de avond van Koningsdag op veilige afstand de nieuwe Nederlander in het écht zien. Geen leuke reden: vader en moeder maken zich bezorgd over de stuipjes die de baby vertoont. En zo volgt er nog meer -nu nog spannender- meten is weten in het ziekenhuis. Tussendoor vloeien de kraam- en de gewone tranen rijkelijk. Via de telefoon, wat het extra pijnlijk maakt voor de ouderliefde die hoog opvlamt. Alles in me wil naar het ziekenhuis toe.
Tweede Omadag
Maar ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’, de gevleugelde uitdrukking van Johan Cruijff gaat weer eens op. Als we bijna een week na de geboorte ons eindelijk opmaken om vanuit de tuin door de ramen het gezinnetje te mogen bewonderen, is het mooi weer en de baby weer op zijn geboortegewicht. Even vasthouden -wat elke oma natuurlijk even wil- kan niet. Maar van de kraamhulp mogen we mèt moeder en kind op anderhalve meter buiten in de tuin zitten. En zo smaakt het stukje taart op deze tweede Omadag extra lekker.
Meer lezen over oma’s? Eerder verschenen:
Recente reacties