Soms komen we ze zomaar tegen: gewone meerdanvijftigers met een bijzonder levenspad. Zo tekende Marlies Mielekamp het verhaal op van Arlène Denissen (54) die opgroeide in een getto op Curaçao en nu in Nederland als financiële topvrouw lid is van het college van bestuur van onderwijsinstelling Signum.
Nooit een slachtoffer
Een wieg in een kansarm gezin, een jeugd met een tirannieke vader maar ook een volwassen leven dat nare verrassingen voor haar in petto heeft gehad. Toch heeft Arlène zich nooit een slachtoffer gevoeld. Want wat ze heeft bereikt, telt altijd zwaarder: een fijn privéleven en een baan waarin ze haar maatschappelijke betrokkenheid kwijt kan. Maar voordat het zover was, vond Arlène heel wat hindernissen nemen op haar levenspad
Leven in voortdurende angst
Arlène werd als vierde kind geboren in een gezin met acht kinderen, dat woonde in een achterstandswijk van Willemstad op Curaçao. Geen goede plek om haar levenspad te beginnen. “Ik heb mensen op straat vermoord zien worden. Rivaliserende drugsbendes stonden elkaar naar het leven met getrokken pistool. Ik zag verslaafde kinderen en tienermoeders met kinderen van drie verschillende vaders. Er was ook veel sociale druk vooral geen boekenwurm te zijn of saai en braaf. Mijn vader mishandelde ons geestelijk en lichamelijk. We leefden voortdurend in angst en hadden vaak honger.”
Juf Irma maakte het verschil
Het was eerder regel dan uitzondering dat Arlène zonder ontbijt naar school ging. “School heeft voor mij echt het verschil gemaakt. Het was een veilige haven voor mij. In het bijzonder juffrouw Irma. Zij vertelde mijn moeder dat ik als late leerling nog een jaar in haar kleuterklas moest blijven. En terwijl ze mijn hand pakte, zei ze: “dat is zo jammer voor Arlène, want ze is zó slim…” Voor het eerst hoorde ik iets positiefs over mezelf. De hele lagere schooltijd heeft ze mij op mijn levenspad gevolgd en bleef ze belangrijk voor me.”
Naar Amerika om te studeren
Na de lagere school ging Arlène naar de middelbare school. Daarna wilde ze gaan studeren maar haar vader vond dat ze moest bijdragen aan het gezin en zo kwam ze als administratief medewerker bij de bank Mees Pierson terecht. “Na een half jaar vond hij ineens wel goed dat ik zou gaan studeren maar dan moest ik wel naar Nederland. En bij een tante wonen. Dat wilde ik niet. Er was veel sociale controle op Curaçao en ik wilde me juist los van familie en sociale druk ontwikkelen.”
In navolging van een vriendin wilde Arlène haar levenspad in Amerika vervolgen en daar studeren maar haar vader dreigde er opnieuw een stokje voor te steken. Toch lukte het Arlène in Amerika haar bachelors marketing en politicologie en nog drie minors te halen.
Volgende keer: Arlène’s toekomst ligt toch in Nederland
Meer bijzondere verhalen lezen van gewone meerdanvijftigers? Eerder verschenen: Zingende advocaat Wouter Ganzeboom, Neerlands -bijna- laatste kofferreparateur Willem Wentholt en hebben een Bob en Sylvia’s passie voor zweefvliegen.
Recente reacties