Hoestend en proestend kom ik in het zwembad weer boven, nadat een dame van niet geringe omvang ruggelings heeft geprobeerd me te overvaren. Terwijl ik de smaak van het chloorwater probeer weg te slikken, constateer ik dat ze het niet eens heeft gemerkt! Met heimwee denk ik terug hoe ik op zondag de huisdeur achter me dichttrok om in het nabijgelegen park te gaan hardlopen.
Afgelopen september heb ik als afscheid tegen alle adviezen in nog één keer aan de Dam-tot-Damloop meegedaan.  Kort daarvoor had ik de boodschap van de doktoren gekregen: nooit meer hardlopen. De foto’s maakten het genadeloos duidelijk. Mijn rugwervels zijn versleten en dus is joggen voortaan voor mij uit den boze. Wat ik dan nog wél mocht doen, wat zelfs héél goed voor me zou zijn… is zwemmen.

ijsgekoeld water

Vergeleken bij hardlopen is zwemmen een uiterst complexe sport. Allereerst moet je van alles meenemen. Toch lastig als je je slippers, je kam en je handdoek bij je hebt maar je zwembroek bent vergeten. En dan weigert je toegangspas en blijkt na het omkleden dat je geen munt hebt voor het kluisje.
Even mag je nog genieten van de warme douche maar wel in de wetenschap dat straks het voor je gevoel ijsgekoelde water op je wacht. Nadat ik mijn slippers heb uitgeschopt, die natuurlijk ondersteboven op de natte vloer liggen, nader ik het trapje. Gelukkig daal je met je rug naar het zwembad toe het trapje af, zodat je niet echt ziet wat je te wachten staat. Half bevroren laat ik mij in het water zakken en snakkend naar adem zwem ik vlak langs de kant als er niet een nog tragere badmuts voor mij zwemt, de eerste banen.

Overvaren

Als ik een beetje begin te wennen na een baantje of acht, zwem ik wat verder uit de kant. Zonder risico is dat niet, want daar kruist de dame-van-niet-geringe-omvang mijn baan. Ik overleef de aanvaring ternauwernood.  En dan hoor ik de Solex achter me. Een dertigjarige dame, die iedere keer tijdens het uitademen een geluid maakt alsof het nostalgische motortje te water wordt gelaten.
Ik loop tegen iedereen te mopperen over mijn-tegen-wil-en-dank beweging in het zwembad en plotseling realiseer ik me dat ik begin te wennen. Want het brrrrbrrrbrrr van de Solex had ik een tijd lang niet gehoord. En nu ik het weer achter me hoor, klinkt het heel vertrouwd.