Ik heb met smaak mijn -volwassen- dochter stukken voorgelezen uit het artikel in de Volkskrant over Roodkapje. Onderzoekers van de Radboud Universiteit hebben 427 Nederlandse versies van het sprookje door de eeuwen heen gedigitaliseerd en daarvan de aanpassingen in de tijd  vastgelegd. De fles wijn voor oma is inmiddels bessensap geworden en Roodkapje wordt niet meer gedwongen haar grootmoeder op te eten. Dat de Disneyversie van sprookjes niet strookte met de historie, wist ik al eerder; ik heb een prachtig boek in de kast staan van Godfried Bomans. Zijn versie van deze volksverhalen spaart de kinderziel niet. Tot mijn grote voorleesvreugde die niet zo zoet is. Sylvia Witteman haakt in haar column in dezelfde krant ook nog eens in op het Roodkapje-artikel. Net als de onderzoekers voorspelt ze een nieuwe discussie over de huidskleur van Sneeuwwitje. Ik vraag me af hoe het dan met Assepoester zit, de positie van stiefmoeders en de discriminatie van dwergen. Vroeger had ik erom gelachen: ‘het zijn maar sprookjes.’ Maar na Zwarte Piet durf ik dat niet meer.