“Schat, loop je niet heel erg hard van stapel?” De opmerking komt ongeveer halverwege het etentje. Vandaag zijn we uitgenodigd om bij mijn dochter en schoonzoon te komen eten. Dat gebeurt niet zo vaak.

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 3 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Wie weet nu hoe zijn leven erover een half jaar uitziet?

We leiden alle vier een druk leven en het contact loopt meestentijds via de app. Het stel houdt echter net als wij van koken en ze hebben zich ondanks hun drukke werkdag uitgesloofd. Op mijn werk heb ik alleen nog een directe vrouwelijke collega verteld dat ik oma word. Het voelt toch als groot nieuws, ook al kan ik er mij nog helemaal geen voorstelling van maken. Wie weet nu hoe zijn leven er over een half jaar uitziet? Maar mijn zwangere regelneef neemt de uitdrukking  ‘regeren is vooruitzien’  wel erg serieus.

“Mam, wil je straks ook oppassen?”

Dus bij de speciaal voor ons gekochte fles wijn, gaat het overwegend over hoe het straks moet gaan na de bevalling. Let wel: als het nu misgaat met haar zwangerschap (wat ik natuurlijk niet hoop), dan weet ik niet eens of je dat al een miskraam zou kunnen noemen. Mijn dochter heeft duidelijk al nagedacht hoe en wanneer ze me het zal vragen: “Mam, wil je straks ook oppassen? Mijn schoonmoeder neemt een dag om de week voor haar rekening en als jij dat nu ook doet….”

Geraakt tussen hoofd en hart

Ik ben onvoorbereid op deze vraag die me keihard tussen hoofd en hart raakt. En ik krijg het Spaans benauwd. Na een kwart eeuw voor kinderen te hebben gezorgd, aansluitend voor een bejaarde vader, gebruik ik mijn vrije dagen het liefst om leuke dingen te doen: lekker een lang weekeinde weg met een vriendin of echtgenoot, een tentoonstelling pakken of gewoon een dagje winkelen.

Ridder op het witte paard

Maar daar is mijn moeder als de geest van de verleden tijd in Charles Dickens’ Scrooge die me onmiddellijk op mijn egoïsme aanspreekt: “Heb ik ook niet op jouw dochter gepast, toen jij wilde blijven werken en geen opvang had voor je baby?”  Ja, maar, stamel ik in gedachten en ik zeg hardop: “We zien wel.” Na 35 jaar huwelijk blijkt mijn man dan tóch de ridder op het witte paard als hij het probleem voor ons allen oplost: “Ach, voor die ene dag in de twee weken: als je moeder niet kan… pas ik wel op.”

Foto: Kees Rooze