Hebben we genoeg luiers bij ons? Jaaaa. Is zijn flesje mee? Of zijn pakjesbeker…. En rietjes? En zijn speen, vooral zijn speen, zit die in het voorvak van de tas? Want echt, zonder speen hebben we straks een doodvermoeide en vooral blèrende ruim eenjarige. Een uitje op oma’s oppasdag brengt je terug in de tijd waarin je als jonge moeder gedurende de dag spullen aan het controleren was. Ik heb er in restaurants bij vertrek een laatste blik over de tafel aan overgehouden. Ook al scoor ik nu achtergelaten petten en leesbrillen.

Een hoop bukken en zoeken

Maar ik dwaal af, net als de speen die mijn kleinzoon met ‘diediedie’ aanwijst maar vervolgens rechts van het autostoeltje deponeert. Juist daar op de plek waar je er alleen met veel gekreun en gesteun bij kan. Voor niets, want hij blijkt hem niet eens te willen. Sowieso heeft hij minder behoefte aan een stukje troost om op te zuigen. Gelukkig maar, want dat scheelt een hoop bukken en vooral zoeken waar dat (*@!)ding is gebleven. Of, zoals ik de vorige keer beschreef, hoe we hem in het water van de pinguins in Avifauna zien verdwijnen.

Walgen van fopspenen

“Zo’n goor ding!” reageerde Jacqueline Donkers op Facebook op het verhaal. “Mijn eerste moest na de geboorte onder een blauwe lamp, hij was te vroeg geboren en toen ik bij hem ging kijken, hadden ze hem er een in zijn mond gedaan. Ik walg van fopspenen!”  En ook Helen Medjadji-Sijtema snapt niet waarom ouders een speen aan hun kinderen geven. “Mijn kinderen en kleinkinderen hebben er geen gehad.”

Speners en duimers

Ik weet wel waarom mijn kleinzoon er een heeft gekregen. Hij had een grote zuigbehoefte, waar het lichaam van mijn dochter niet tegen bestand was. En nu pakt hij hem vrijwel alleen als hij erg moe is, vlak voor het slapen gaan. Als prille moeder was mijn gedachte: liever een speen dan een duim, want die speen kun je afpakken als je het genoeg vindt. Desondanks heb ik twee ‘duimers’ en een ‘spener’ gekregen. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik zelf als kind mijn moeder met mijn duimzuigen tot wanhoop bracht. Elke avond smeerde ze mijn duim in met een smerig spul, dat ze nu nog onder de naam Byte-X verkopen. Maar dat likte ik er zo snel mogelijk vanaf om weer gewoon te kunnen duimen (in combinatie met een doek met een zacht rafelrandje dé manier om in slaap te vallen).

Ze zeggen allemaal wat anders

Op internet kom ik allerlei tips en waarschuwingen over speen en/of duimen tegen. Ben ik even blij dat ik als oma daarover geen mening meer hoef te hebben! Ouders Online, Ouders van Nu. Loes.nl of Lonnekeschrijft…. Ze vinden allemaal wat anders. Bij de een wordt een speen geprezen tegen wiegedood, bij de ander wordt het weer in verband gebracht met oorontstekingen en verkoudheden. En o, wee als je die speen er te lang in laat bij je kind….dan gaat het ten koste van de spraakontwikkeling! Bij de een moet hij zéker voor het eerste jaar uit de mond worden gerukt, bij de ander mag het vijf jaar later….

Geen trauma, wel een oordeel over speen

Ik bespreek het onderwerp met mijn beste vriendin en mede-oma. Haar moeder naaide de mouwtjes van haar babytruitje dicht, zodat ze niet eens kon gaan duimen. Ze heeft er geen trauma overgehouden, wel een oordeel. “Het ene kind kiest nu eenmaal voor een duim, de ander wil een speen. De derde heeft nauwelijks zuigbehoefte. Al die beweringen over wat wel of niet goed is? Flauwekul!”