Mijn kleinzoon is op de leeftijd des onderscheids gekomen, die we bij baby’s eenkennig noemen. Dat wil zeggen dat hij niet meer door iedereen wil worden vastgehouden. Als oma en een van de opvoeders behoor ik tot de gelukkigen die geaccepteerd worden. Maar als opa zijn armen uitsteekt, kijkt hij nadrukkelijk de andere kant op. Nou ja, als het dan echt moet, sputtert hij ook weer niet echt tegen. O jé, hechtingsproblemen; het begint nu al,  denk ik sinds het relaas van klinisch psycholoog Jan Derksen in de Volkskrant.

Zoveel opvoeders verzwakt de band met vader en moeder

Al die volwassenen waaraan mijn kleinzoon wordt blootgesteld! Twee opa’s en oma’s, die beurtelings een dag op hem passen, de leidsters op het kinderdagverblijf waar hij 3 dagen in de week is en dan ook nog eens zijn eigen vader en moeder. Om over de hoeveelheid ooms en tantes die boven de kinderwagen hangen maar te zwijgen. Volgens Jan Derksen hebben onze kinderen (ja, ook die van mij hadden de nodige oppassen) daarom hechtingsproblemen en worden ze op latere leeftijd geplaagd door onder andere innerlijke onzekerheid over de eigen identiteit.

Gisteren omhelsde ze me nog spontaan

Heb ik net het schuldgevoel over het buitenshuis werken met kinderen van me kunnen afschudden, krijg ik het als post-opvoeder alsnog aangepraat. Mijn oudste dochter, inmiddels zelf moeder, heeft me verzekerd dat ze géén trauma op het kinderdagverblijf heeft opgelopen. Gisteren omhelsde ze me nog spontaan. Toen kreeg ik toch echt het gevoel dat ze aan me gehecht is. Maar vandaag wantrouw ik het, want ze is ook niet altijd zelfverzekerd.  Dus dat komt dan toch, doordat ze zich 30 jaar geleden óók aan Cilly en Moniek op de crèche heeft gehecht, weet ik door Jan Derksen.

Opdat wij voelen wat de gevolgen van werken met kind zijn

In geen enkel ander Europees land is de drang om moeders thuis te laten blijven zo sterk als in Nederland. Ik denk wel eens dat we daarom zo karig zijn bedeeld met ouderschapsverlof (18 weken voor moeder en -jawel- 2 dagen voor vader). Opdat we maar voelen wat de gevolgen zijn van de keuze om te blijven werken als ouder. Mijn dochter was nauwelijks bekomen van de bevalling, het getob met de borstvoeding of ze moest al weer aan de arbeid. Ondertussen worstelen de meeste (aanstaande) moeders met de kwaliteit en kwantiteit van de opvang. Want ook dat is een ondergeschoven kindje in Nederland.

Gelukkig blijkt uit onderzoek dat meerder opvoeders waardevol zijn

En o, wee als we ons zeer gewenste kind vervolgens niet de allerbeste opvoeding geven! Ook al is Jan Derksen in de Volkskrant nog wel zo modern om daar twéé ouders voor aansprakelijk te stellen. In dezelfde krant kreeg hij weerwoord van Nelleke Bakker, universitair hoofddocent historische pedagogiek aan de Rijksuniversiteit Groningen. Volgens haar rept recent gehechtheidsonderzoek juist van de waardevolle aanwezigheid van meerdere opvoeders. Als het maar geen passanten zijn.

Een kleffe maar ozo vertederende babykus als beloning

Ik slaak een zucht van opluchting na het lezen van dit betoog. En ik strek mijn rug die na de oppasdag pijnlijk is. Teveel gebukt om voor de zoveelste keer een toren op te bouwen, die ons kleinkind met veel plezier omgooit. En opa? Die kreeg na de zoveelste keer kiekeboe spelen achter de bank gisteren net als ik een kleffe maar ozo vertederende open babymond als kus tegen zijn wang gedrukt bij het afscheid.

Openingsfoto: Flickr.com/escolaglobal