Iedereen, maar dan ook, letterlijk iedereen wil je informeren. Is het niet over een goed doel, dan toch over een misstand in de politiek of over ellende ver weg. Dat móet je weten, je kunt niet zo maar de ogen sluiten voor die aardbeving in Peru of juist dichtbij in Groningen. En daardoor lijd ik aan infobesitas. De stapel jaarverslagen in mijn leesmand is bijna net zo groot als de opgeslagen artikelen in Facebook en in ‘mijn favorieten’ op internet. Ik heb jaarverslagen van het Rode Kruis, Artsen zonder Grenzen, Oxfam Novib, Vluchtelingenwerk, Amnesty International. Blaadjes van de NS, Natuurmonumenten, de Hortus, de woningbouwvereniging, van mijn pensioenfonds, van mijn politieke partij. Ik heb een abonnement op de Groene Amsterdammer met lekker lange achtergrondartikelen.

Uit het hart

Haar laatste verhaal ging over architect Le Corbusier. Want eigenlijk is Karin de bouwkunst toegedaan. Maar soms moet haar gewoon wat van haar hart. Zoals de vraag of vijftigplussers nog kunnen kamperen. En nu hikt ze tegen een stapel drukwerk aan. Waarom leest ze eigenlijk zoveel?

Niet alleen binnenshuis ook buitenshuis: overal info!

Wat ik zo al doe in het leven? Lezen, lezen en nog eens lezen. Want naast het hapklare leesvoer heb ik ook nog eens een stapel boeken naast mijn bed en op de salontafel.
Maar dat niet alleen binnenshuis, ook buitenshuis word je voortdurend iets onder de aandacht gebracht. Oké, verkeersborden zijn een noodzakelijk kwaad maar soms staat er letterlijk een bewegend reclamebord naast. En dan heb je nog de onbeweeglijke. Die op mijn vaste fietsroute berichten me elke week over de nieuwste tentoon- en voorstellingen, films, muziekconcerten en de laatste mode op allerlei gebied. Bijna elke week wisselen ze.

Ik verlang naar groene grasvelden zonder internet

En wat te denken van mijn familie op Facebook. Ik heb een nicht in Verweggistan met zo te zien een mooi leven, vol lunches, bezoeken, voorstellingen, films en tochtjes. Bijna elke dag raak. Zo niet met een bericht dan toch via de locatiebepaling, wordt mij duidelijk waar ze uithangt. Zucht… Wat rest is verhuizen naar mooie eentonige groene grasvelden of bossen vol zachtjes wuivende bomen en ritselende bladeren. En slechts een uitzetbord bij de bakker met de aanbiedingen. Tenminste nuttige info:  Ja, doe mij maar die appelbollen uit de reclame. Hier en daar een aanplakbiljet voor de in het plaatselijke café optredende band of de zomerse tractorkermis. Rust aan je hoofd. Liefst weinig internetbereik. Zodat je alleen achter in de tuin Facebook kunt zien. En dat laat je dus wel uit je hoofd bij gierende wind en regen.

Gehoorzaam lijd ik aan infobesitas

Helpt het dat ik weet van de wereldellende en al die info tot me neem? Ja, ik ben vegetariër, ik scheid mijn afval, ik weet wat ik moet stemmen. Ik rijd zo weinig mogelijk auto. Alcohol heb ik in de ban gedaan. Roken deed ik gelukkig al niet. Ik ben plichtsgetrouw, gehoorzaam en gewetensvol. Daarom heb ik zo’n last van al die info. Er wordt voortdurend aan me getrokken. Doe dit, doe dat, doe dit niet. Vind dit leuk, niet leuk, deel het, zodat we tenminste állemaal omkomen in de info. Maar door al dat lezen…gaat de maatschappij vooruit? Wordt de wereld beter? Ik heb zo mijn twijfels. Ik ben niet van het slag dat meteen in zijn autootje met een berg schoenen naar een vluchtelingenkamp afreist. Goddank, doen anderen dat wel. Ik bewonder ze. Maar dat is maar één actie….

Weg ermee!

Ik probeer de stapels te bedwingen. Ik gooi jaarverslagen en krantjes van verenigingen bij binnenkomst voortaan meteen in de oud papierbak. Abonnement op De Groene heb ik al drie keer beëindigd en weer gestart maar nu moeten ze er aan geloven. Nooit meer! Wat heb ik eraan? Mijn familie wil echt niet dat ik ze deelgenoot maak van mijn politieke en economische standpunten. Door de verhitte discussies, sta ik al te boek als een gespreksterrorist. Nog even en bij feestelijke gelegenheden ben ik een paria.

Zalige onwetendheid

Stiekem hoop ik zonder infobesitas gelukkiger te worden. Dat ik niet hoef te huilen bij de verhalen en foto’s van de gezinnetjes op de vlucht. Dat ik niet meer weet hoe de politiek mijn leven bedreigt met al maar duurder wordende verzekeringen en lagere pensioenen. En hoef ik me geen zorgen te maken over mijn flexwerkende kinderen zonder sociaal vangnet of pensioen. Hoeveel fijnstof ik inadem door die snelweg dichtbij; ik wil het niet meer weten…..

Verslaafd aan Facebook

Drie keer heb ik met mijn vinger boven de delete-knop van mijn Facebookpagina gehangen. Maar ik kan het niet. Facebook is mijn spreekwoordelijke ‘dat éne glaasje, nog dat éne sigaretje’ van de ware verslaafde….Het is de sociale lifeline van deze maatschappij. Geen Facebook, dan ben je definitief een ‘nobody‘. Buitengesloten, maar dan door jezelf. Op hoeveel medeleven kun je dan rekenen? Geen. Ze weten simpel weg niets meer over je bestaan.

Zonder infobesitas ga ik écht wat doen…..

Wat doe ik zonder infobesitas in het leven? Ideeën genoeg. Ik wil een moestuin beginnen en daar dan niet eerst een half uur over lezen die twee uur wordt. Een vest breien of een tafeltje schilderen. Ik plak mijn foto’s uit het predigitale tijdperk in. Of fiets de polder in voor die saaie groene, rustgevende grasvlakten. Ik ga naar de sportschool. En….en ik schrijf dit verhaal. Waarvan ik, heel tegenstrijdig natuurlijk, wél hoop dat het op Facebook en op de website wordt gelezen. Door mensen die ook niet kunnen ophouden met lezen. En die er misschien wel wat in herkennen.