Het chocolade-ei staat klaar, de magnumfles cava ook. We gaan voor de tweede keer naar de Paasbrunch op uitnodiging van mijn dochter. Wegens het succes van vorig jaar geprolongeerd. “Heb je dan ook weer zo’n kleur-tafelkleed?” checkte ik vantevoren. Want juist dat einde vormde een uitroepteken bij het gezellig samenzijn. Voldaan van het eten, giechelig van de drank ‘vochten’ we met allen volwassen om de groene, gele en rode potloden. “En zijn er eieren om te verstoppen?” Terwijl ik het vraag denk ik onmiddellijk terug aan de column die ik vorig jaar voor DitjesenDatjes heb geschreven. Zou het dit jaar weer net zo gezellig worden met ons nieuwe piepkuiken? Nog een keer teruglezen…

Piepkuiken uit DitjesenDatjes

“Je gaat haar toch niet meer een kiwi voeren? Belachelijk!” De afkeuring van de andere familieleden spreekt boekdelen over deze tikkeltje ongewone moeder-jongste dochter gewoonte. Ze is inmiddels al dik volwassen maar de zorg voor kinderen gaat nooit over. En in haar met drank doordrenkte studentenbestaan, kan een hap extra vitaminen geen kwaad. “Alleen als je ‘m voor me uitlepelt,” stelt ze plagend als voorwaarde. ’t Is ook nog de jongste, hè.

Chocolade eieren ook al is ze daar te oud voor

Zo krijgt ze het elke Pasen voor elkaar dat we chocolade eieren voor haar verstoppen in de tuin. Als de ene ouder het verzoek afwimpelt met ‘daar ben je nu al járen te oud voor’ dan blijkt de ander deze allang over datum-traditie toch nog vol te houden. En ligt er al een reeds bij de snoepwinkel ingeslagen netje melkchocolade eieren in de kast. De soort waarvan je zeker weet dat je erg lang bezig bent dat akelige zilverpapier af te peuteren. Maar ze komt er speciaal voor langs en dat is ook fijn.

Bij de hand

Aan de andere kant is daar haar oudste zus, die niet kan wachten totdat de tijd rijp is om met haar eenjarige dreumes Pasen op zijn Paasbest te vieren. Hij kan nauwelijks lopen en zeker nog geen eieren zoeken, maar ik weet nu al wie hem straks graag bij de hand zal nemen. Precies, dat gróte piepkuiken.