Ik vul op internet mijn volledige adres in op de site van de Amsterdamse Hermitage. Alleen zo kan ik kaartjes kopen voor de tentoonstelling ‘Hollandse Meesters’. Mijn adres is nergens voor nodig maar ik geef het wel,  anders kan ik online niet bestellen. En zo geef ik me gemakkelijk bloot op internet. Het valt me extra op nu mijn mailbox volloopt met berichten. Ze zijn afkomstig van allerhande dienstverleners die me verzekeren dat ze netjes omgaan met mijn data. Ze moeten wel, sinds gisteren de Europese Algemene Verordening Gegevensbescherming van kracht is geworden.

Uit het nieuws

Meerdanvijftig.nl staat midden in het leven, dus besteden we ook regelmatig aandacht aan onderwerpen uit het nieuws, zoals de donorregistratiewet of de kwetsbaarheidstest voor ouderen of een opmerking van Linda de Mol... De nieuwe privacyregels zullen u niet zijn ontgaan. Ons ook niet! 

Gelokt door cookies

Ik krijg vragen van sites, waarvan ik niet eens wist dat ik er ooit iets heb achtergelaten. Of ik alsjeblieft, alsjeblieft toestemming wil gegeven voor het gebruik (of liever exploitatie) van mijn gegevens. Of ik cookies wil accepteren. Waardoor ik -als ik even doorlees- formeel toestemming geef  ‘de inhoud van de website en advertenties te kunnen afstemmen op uw voorkeur’. Daarmee wordt bedoeld dat ze me straks advertenties voor vakantiereizen aanbieden naar een bestemming, die ik ooit heb ingetikt.

Groen vakje voor akkoord  appel in paradijs

Amerikaanse bedrijven als Whatsapp en Microsoft hebben het meeste lef. Ervanuitgaande dat mensen graag zo’n irritante popup willen wegklikken, staat er alvast in het groen een vakje met ‘akkoord’. Alleen argwanende consumenten klikken op ‘meer informatie’. Ik houd weliswaar van lezen maar voor de zogenaamde ‘kleine lettertjes’ moet ik mezelf écht een duwtje geven. Bovendien lokt het groene vakje van ‘akkoord’ als de appel uit het paradijs. Want uiteindelijk wil ik me toch laten verleiden door de slangen van internet. Ik wil op Facebook blijven, kunnen appen met mijn kinderen. En ik wil via Google zoeken, omdat de internetmoloch helaas nog betere resultaten biedt dan privacy-minnende zoekmachines als Duckduckgo.com en Startpage.com.

Privacy-verklaring als vijgeblad

Dankzij de Europese Unie, krijg ik nu toch een vijgeblad aangeboden in de vorm van privacy-verklaringen van de dienstverleners, waaraan ik me al heb blootgegeven. ‘Geachte heer of mevrouw’, ‘ Hallo ruisch’ of simpelweg ‘Wij van Spotify’ , schrijven ze. En ze leggen allemaal keurig uit, dat ze willen voldoen aan de Europese regelgeving en me daarom vertellen wat ze met mijn data doen. Yellowbrick is daarbij in mijn mailbox het sympathiekst met links naar voorlichtingspagina’s van de Consumentenbond.

Gratis gaat niet samen met gegevensbescherming

Toch ben ik ervan overtuigd dat ondanks alle artikelen van de Verordening Gegevensbescherming er toch nog gehandeld zal worden met data door commerciële dienstverleners. Dat is nu eenmaal het gevolg van het gemak waarmee we op internet onze zaken willen regelen. En dan heb ik het niet zozeer over overheidsinstanties en zorgverleners maar vooral de zogenaamde ‘gratis’ dienstverlenende sites.

Als je niet betaalt, ben je geen klant

Voor smssen waren we gewend te betalen maar Whatsapp vroeg geen geld en lokte ons daarmee weg van telecombedrijven. Vroeger namen we een abonnement op de krant maar nu volstaan we met ‘onbetaalde’ nieuwssites. Seniorweb maakt het overduidelijk in hun artikel over Facebook en privacy. Tussen de tekst staat een cartoon van twee varkentjes die blij constateren dat ze gratis in de schuur wonen en eten. Ter verduidelijking staat eronder ‘als je niet betaalt dan ben je geen klant maar een product’. En moeten we er rekening mee houden dat bedrijven als Facebook en Google altijd een manier zullen vinden om geld aan ons, klanten te verdienen. Misschien was dat ouderwetse abonnement zo gek nog niet?

Openingsillustratie: Jan Gossaert: Adam en Eva in het paradijs (1520).