“Oma, oma!” Ik hoor het roepen op straat, terwijl ik thuis achter mijn computer op de eerste etage zit te werken. Kennelijk begint de titel te wennen, want ik heb door dat ik daarmee word bedoeld. Ook omdat ik het stemmetje van mijn kleinzoon herken. Ik betrap mezelf meteen op een blije reactie als ik het raam open en neerkijk op het blonde bolletje dat omhoog kijkt, me herkent en lacht. Pas twee jaar in mijn leven en er nu al niet meer uit weg te denken. Daarom ben ik blij voor grootouders in Engeland. Ik lees in de krant dat daar een wetsvoorstel ligt dat hun het recht geeft na de scheiding van de ouders hun kleinkinderen nog te zien. En dat bezoekrecht geldt ook voor ooms en tantes. Nemen de Britten na hun Brexit ook eens een goed besluit!

Oma in 21ste eeuw

Midden in haar werkzaam leven kreeg Stella Ruisch de boodschap dat ze voor het eerst oma zou worden. Op deze website doet ze regelmatig verslag van haar ervaringen van het omaschap in de 21ste eeuw. Zo schreef ze over de zwangerschap, het gevoel om oma te worden en de veranderde opvattingen over opvoeding. Ook na ruim twee jaar blijft haar dat nog steeds verbazen!

Bezoekrecht ook in Nederland

Dat bezoekrecht gun ik ook zó aan Nederlandse grootouders. Ik besefte niet hoe bevoorrecht ik ben, totdat ik vorig jaar op de 50Plus Beurs die oma uit Zuid-Holland ontmoette. Op zoek naar reacties op het Belgische (het lijkt wel of ze in onze buurlanden socialer denken) voorstel om een grootouderverlof in te stellen, sprak ik met haar. Het antwoord van de Zuidhollandse trof me als een mokerslag. “Ik zou dolgraag op mijn kleinkinderen willen passen maar ik zie ze nooit meer.”

Na de scheiding zien ze de kleinkinderen zelden

En zo ken ik ook een stel grootouders uit Almere. Jarenlang waren ze steun en toeverlaat voor hun zoon en schoondochter. Zelfs toen hun drie kleinkinderen naar school gingen, kwamen ze tussen de middag nog een boterham bij oma eten. Totdat het huwelijk klapte en de schoondochter verhuisde naar elders. Sindsdien zien ze hun kleinkinderen nog maar zelden. En dan zijn in Nederland de afstanden nog enigszins overbrugbaar.

Rechtszaak om kleinkinderen te zien

In Engeland mogen ongeveer 1 miljoen kinderen van hun ouders geen contact hebben met hun oma en opa, lees ik in een krantenartikel. In vrijwel alle gevallen na een scheiding. Maar dat laten de grootouders niet op zich zitten. Het aantal rechtszaken om kleinkinderen te kunnen zien is afgelopen twee jaar met een kwart toegenomen. Met de nieuwe wetgeving kan de rechter dat bezoekrecht niet langer ontzeggen. Tenzij het schadelijk zou kunnen zijn voor de geestelijke gezondheid van het kind.

Gelukkig geen getouwtrek over bezoekrecht!

Ik kijk neer op mijn voortuin, waar dankzij mijn kleinzoon vrolijke krijttekeningen op de tegels verschenen zijn. Ik denk niet dat met alle gevolgen voor kinderen bij een echtscheiding, ik als grootouder óók nog eens een partijtje juridisch touwtrekken zou willen beginnen met hen als inzet. Natuurlijk zijn er in het huwelijk van mijn dochter wel eens wolken -zoals in de meeste relaties- maar daarachter schijnt altijd weer de zon. In die stralen koester ik de momenten met mijn kleinzoon!